Μετά τη διάλυση των Cherry People, ο Punky Meadows και ο Mickie Jones δημιούργησαν τους Daddy Warbux. Ξεκίνησαν στις αρχές των 70’s στην Washington DC, με τ' όνομα Sweet Mama From Heaven, αργότερα σχημάτισαν τους Bux, οι οποίοι κυκλοφόρησαν κι ένα album το 1976, το “We Come To Play”. Οι Angel σχηματίστηκαν μετά τη γνωριμία των δύο με τον Gregg Giuffria και στη συνέχεια με τους Barry Brandt και Frank DiMino. Ανακαλύφθηκαν από τον μπασίστα των KISS, Gene Simmons, ο οποίος τους εξασφάλισε μια δισκογραφική συμφωνία με την Casablanca Records, το 1975. Τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος ήταν ο Barry Brandt (drums), ο Punky Meadows (κιθάρα), ο Frank DiMino (φωνητικά), ο Greg Giuffria (πλήκτρα) και ο Mickey Jones (μπάσο). Το ομώνυμο ντεμπούτο album τους, που κυκλοφόρησε το 1975, ήταν ένα εξαιρετικό κομμάτι βαριάς Pomp Rock μουσικής και οι στίχοι τους ασχολούνταν με μάχες και γεγονότα από την ιστορία. Ανέπτυξαν μια συναρπαστική σκηνική ιδέα, που βασίστηκε στο καθαρό χρώμα του λευκού με διάφορες ψευδαισθήσεις και εφέ και αυτό τους έφερε πολλούς οπαδούς. Εν αντιθέσει, με τους KISS που ήταν και αυτοί στην ίδια δισκογραφική εταιρεία και είχαν υιοθετήσει ένα μαύρο outfit. Το δεύτερο album “Helluva Band”, που κυκλοφόρησε το 1976, περιείχε ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, το μακροσκελές “The Fortune”, ήταν ένα πιο αξιοσημείωτα τραγούδια τους που κοσμούσαν τα album τους. Στο τρίτο τους album οι Angel υιοθετούν έναν πιο Pop/ Rock ήχο και παρουσιάζουν ένα νέο λογότυπο που διαβάζεται πανομοιότυπα και ανάποδα. Ο Micky Jones αντικαταστάθηκε αργότερα από τον Felix Robinson. Στο επόμενο album, “On Earth As It Is In Heaven”, αλλά και στο “White Hot”, ο ήχος τους έχει γίνει ακόμη πιο Pop/ Rock, αφού έχει χάσει κατά πολύ το βαρύ Pomp Rock στοιχείο.  Το 1980, συμμετείχαν στην ταινία “Foxes”, αλλά αργότερα αποβλήθηκαν από την Casabalanca Records, λόγω έλλειψης πωλήσεων. Αφού άρχιζαν να είναι ηχητικά και με image κάπως ξεπερασμένοι δεν άργησε να επέλθει και το τέλος, ο Greg Giuffria τους διαλύει οριστικά το 1981. 

Στην πορεία των χρόνων ο Giuffria επανήλθε με δυο νέα σπουδαία συγκροτήματα, αρχικά το 1984 με τους Giuffria και μετά το 1988 με τους House Of Lords. Δεν χρειάζεται να σας πω εγώ, για την άξια αυτών των δύο συγκροτημάτων, η οποία είναι δεδομένη, καθώς κυκλοφόρησαν σπουδαίες, κορυφαίες δισκογραφικές δουλειές. 

Το λυπηρό όμως είναι, ότι τόσα χρόνια δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε ένα Video ή ένα DVD για τους Angel, κρίμα, τόσο σπουδαία show που έδιναν και να μην μπορούμε να δούμε κάτι από αυτά, ευτυχώς που στο διαδίκτυο υπάρχουν κάποια video-clips. Οι Angel αναμορφώθηκαν περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με δύο αρχικά μέλη, τους Barry Brandt και Frank DiMino κι ένα νέο album έκανε την εμφάνιση του στα 1999, το “In the Beginning”. Το album περιελάμβανε συνεισφορές από διάφορους μουσικούς καθώς και guest εμφανίσεις από τους Punky Meadows και Felix Robinson, χωρίς να είναι όμως μαζί τους ο και Greg Giuffria, αυτό το album δυστυχώς, δεν έχει να πρόσθεση και τίποτα στην ιστορία τους. Από τότε συνέχισαν να περιοδεύουν και έχουν εμφανιστεί σε πολλά μεγάλα festivals. Το 2018, οι Meadows και ο DiMino περιόδευσαν μαζί ως, Punky Meadows & Frank DiMino Οf Angel, ερμηνεύοντας ένα σύνολο από κλασικά τραγούδια του group, αλλά και solo τραγούδια τους. Τελικά, το συγκρότημα μεταρρυθμίστηκε, σε Angel επιστρέφοντας ξανά στα ολόλευκα και κυκλοφόρησαν, ένα νέο album το “Risen” στα 2019, αλλά κι ένα ακόμη το “Once Upon A Time” το 2023.

 

70’s STUDIO ALBUMS ONE-BY-ONE

ANGEL

(October-1975)

SIDE I: “Tower”, “Long Time”, “Rock And Rollers”.

SIDE II: “Broken Dreams”, “Mariner”, “Sunday Morning”, “On And On”, “Angel (Theme)”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitars, Greg Giuffria – Keyboards/ Piano, Mickey Jones – Bass and Barry Brandt – Drums.
Γύρω στις αρχές του 1975 έδειξε ενδιαφέρον γι’ αυτούς ο γνωστός Gene Simmons (KISS), όπου με την πολύτιμη βοήθεια του εξασφάλισαν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Casablanca Records, δισκογραφική εταιρεία των KISS. Άλλαξαν τ' όνομα τους, απο Bux σε Angel και προς το τέλος της χρονιάς, βγήκε στα ράφια των δισκοπωλείων το πρώτο τους album, όπου ήταν ένα γνήσιο επικό συμφωνικό Pomp Rock βινύλιο. Το group αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση των μέσων της δεκαετίας του 1970, καθώς χτύπησαν την Αμερικανική Rock σκηνή με αρκετή μεγαλοπρέπεια και εικόνα. Το συγκρότημα της Ανατολικής Ακτής λάτρευε τους Queen αλλά και τους KISS, είχαν μια αγγελική σύνθεση τραγουδιών στην φαρέτρα τους. Ανεξάρτητα από το ποιος ήταν στρατολογημένος στο group, οι Angel ήταν προορισμένοι να κοπιάσουν και να μας δώσουν μοναδικές συνθέσεις. Ντυμένοι στα λευκά, ερμήνευαν ένα synth-powered Rock, οι Angel ήταν οι Anti-KISS… και ήταν οι βασιλιάδες του Pomp Rock στην Αμερική. Κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο album τους το 1975, το ’75 στις ΗΠΑ επισημάνθηκε από τις κυκλοφορίες των Aerosmith με το ξέφρενο “Toys In The Attic”, ο Ted Nugent επιτίθεται με το αρχέγονο ομώνυμο LP του και οι εκπληκτικοί KISS που διαπραγματεύονται με το έξυπνο μεταλλικό Rock στο διπλό live album τους “Alive I”. Συγκριτικά τώρα, οι Angel μας έδωσαν ένα βαρύ ήχο βασισμένο στα πλήκτρα, μελωδικό Rock, με βασιλική πινελιά και στίχους εμπνευσμένους από μπουντρούμια, μάχες και μαγεία. Οι εκτεταμένες, δραματικές περικοπές τροφοδοτούν το “Angel”, με τα ανυπέρβλητα πλήκτρα του Giuffria να προωθούν τον συμφωνικό Rock ήχο σε άλλη στρατόσφαιρα, καθώς το κουιντέτο έκανε την πρώτη του κίνηση και προς στο σκληρό Rock 'N' Roll. Το ντεμπούτο album τους, τονίζεται από τα περήφανα τραγούδια του, όπως τα… “Tower”, καθώς και το “Broken Dreams”, το “Mariner”, το “Sunday Morning” και το “On And On”. Οι Angel μοιραζόταν την ίδια δισκογραφική με τους KISS και ενώ, δεν είχαν κάποιο face painting, είχαν την τάση να ντύνονται στην περίπτωση τους, στα λευκά. Αρχικά, η μουσική τους είχε ελάχιστα κοινά με τους πιο διάσημους ομόσταβλους τους, αν και στράφηκαν προς αυτή την κατεύθυνση με τα μετέπειτα album τους. Ωστόσο, μόνον με τους Rush μπορούν να γίνουν κάποιες έγκυρες συγκρίσεις. Έχουν την ίδια τάση να γράφουν φανταστικά έπη και ο Frank DiMino, ήταν ένας τραγουδιστής που σχεδόν ταιριάζει με τα φωνητικά ακροβατικά του Geddy Lee. Ενώ, μπορεί να μην είναι σε θέση να ταιριάξουν με τους Rush στη μουσική τους ικανότητα, δυστυχώς, υποτιμήθηκαν από πάρα πολλούς εκεί έξω. Σε αυτό το album, ειδικά τα “Tower”, “Long Time” και “Mariner”, είναι εξαιρετικά παραδείγματα του τι ήταν ικανοί να κάνουν οι Angel, ενώ, το μειλίχιο “Rock And Rollers”, δείχνει τα σημάδια γιατί δεν τα κατάφεραν ποτέ, πραγματικά. Ωστόσο, μερικές φορές είναι ωραίο να έχεις «ανακαλύψει» ένα συγκρότημα ελάχιστα γνωστό στις μάζες. Το ντεμπούτο τους είναι πραγματικά συμπαγές και αξίζει να το έχετε, γλυκό και ευπρόσδεκτο, υπέροχο δείγμα και μείγμα Hard Rock, με ηλεκτρονική ευρυχωρία και μερικές καλές μπαλάντες, όπως το “Mariner”. Καλή παραγωγή που ταιριάζει στο μουσικό και ηχητικό στυλ του group και είναι αρκετά μπροστά από την εποχή της. Τα πλήκτρα κυμαίνονται από υπέροχα μέχρι μοναδικά και φτάνουν ακριβώς στη σφαίρα της γεύσης με τα βαριά τραγούδια που ροκάρουν πολύ, καταστρέφοντας κατά καιρούς το μυαλό μας, όπως για παράδειγμα το “Tower” ή το “Broken Dreams”. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους του συμφωνικού Pomp Rock, φυσικά ακούγεται πολύ πιο προοδευτικό από μερικά από τα μεταγενέστερα album τους. Το ξανά λέω ακούστε το “Tower” για παράδειγμα. Ένα χρόνο αργότερα, στην καυτή Rock χρονιά του 1976, οι Angel έβγαλαν τη δολοφονική τους συνέχεια, με το “Helluva Band”.

HELLUVA BAND
(May-1976)
SIDE I: “Feelin’ Right”, “The Fortune”, “Anyway You Want It”, “Dr. Ice”.
SIDE II: “Mirrors”, “Feelings”, “Pressure Point”, “Chicken Soup”, “Angel Theme”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitars, Greg Giuffria – Keyboards/ Piano, Mickey Jones – Bass and Barry Brandt – Drums.
Λέγονται Angel (Άγγελοι) και ήθελαν να δείχνουν σαν Άγγελοι, γι' αυτό το λόγο ντύνονταν στα λευκά, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις τους καθώς και στα εξώφυλλα των δίσκων τους. Να αναφέρω ότι η σκηνή παρουσία τους, στην καλύτερη τους περίοδο, τα show είχε αναλάβει ο ειδικός των εφέ, Johnny Gaughan. Είχε φτιάξει ένα εξώφυλλο δίσκου ύψους 15 ποδιών κρεμασμένο από τον αέρα, έπαιζαν πάνω σε αυτό, ενώ, κάποια στιγμή θρυμματιζόταν μέσα στο κενό επάνω από την σκηνή, μέχρι σήμερα δεν έχουμε μάθει πως ακριβώς γινόταν αυτό το έξυπνο τρυκ. Τα πρώτα album τους ήταν κλασικά επικά, η μουσική τους ήταν αγνή ξεκάθαρη με έντονο το επικό στοιχείο, αυτό που λέμε απλά συμφωνικό Pomp Rock, νομίζω πως ήταν ηγέτες σε αυτό. Το 1976 κυκλοφορεί το δεύτερο τους album (που σας παρουσιάζω εδώ) το “Helluva Band”, σε παραγωγή των Derek Lawrence και Jim Sullivan (παλαιοτέρα είχαν δουλέψει με τους Deep Purple και τους Wishbone Ash). Επίσης ιδέα του παραγωγού τους (Derek Lawrence) ήταν να προσλάβουν ένα session κιθαρίστα για την ηχογράφηση του δίσκου, τον Jim Sullivan (που πήρε επίσης μέρος και στην παραγωγή).
Το αποτέλεσμα αυτού του δεύτερου πολυτίμου δίσκου ήταν και πάλι γνήσιο επικό συμφωνικό Pomp Rock, έξω όμως από τα γήινα δεσμά, που μόνο Άγγελοι ήταν δυνατόν να το καταφέρουν. Τα τραγούδια τα έγραφαν επί το πλείστον οι Greg Giuffria, Punky Meadows και Frank DiMino και τα θέματα των στίχων εξιστορούσαν μάχες και ηρωικά συμβάντα μέσα από την ιστορία, χωρίς να είναι White Metal ή το λεγόμενο Χριστιανικό-Θρησκευτικό Rock, δεν ήταν δηλαδή «παπαροκάδες». Τραγούδια σαν τα επικά… “The Fortune” και “Feelings” σήμερα δεν βγαίνουν με τίποτα σπανίζουν, ακούστε τα και θα καταλάβετε. Ακούστε τραγούδια σαν τα προαναφερόμενα, καθώς και τα… “Feelin’ Right”, “Mirrors”, “Pressure Point” και “Angel Theme” και τότε θα καταλάβετε γιατί οι Angel ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό γήινο άκουσμα. Η φωνή του Frank DiMino είναι εκπληκτική πραγματικά Aγγελική ακούστε το τραγούδι “The Fortune” και θα ανατριχιάσετε, αυτή η φωνή είναι πέρα και πάνω από κάθε τι γήινο. Το ταξίδι που πρόσφερε ο Greg Giuffria μέσω των πλήκτρων του σπάει τα γήινα δεσμά κι ελευθερώνεται στο άπειρο σε άλλη σφαίρα. Παρόλο που το φανταστικό στοιχείο είναι άπλετο από άκρη σ’ άκρη, ο δίσκος δεν υστερεί καθόλου σε Hard και Heavy ύφος, κάθε άλλο μάλιστα, δεν είναι pop όπως θα νομίζουν μερικοί. Οι Angel έπαιζαν απλά Aγγελική Hard Rock μουσική, το δεύτερο album είναι το τελευταίο τους υπέροχο Hard Rock/ Heavy Progressive album πριν από τη σύγκρουση, υπό την επιρροή κάποιας πραγματικά απίστευτα ηλίθιας δισκογραφικής διαχείρισης. Αλλά εδώ, είναι ακόμα στο απόγειο των δυνάμεων τους, χωρίς αδύναμα κομμάτια, κρατούν ένα αριστουργηματικό επίπεδο, όπως ήταν και το ντεμπούτο τους, υπάρχουν μερικά φανταστικά πλούσια και βαριά πετράδια χρυσού εδώ. Αλλά αλήθεια, τι είδους ηλίθιος παίρνει ένα σκληρό και βαρύ group που είναι γεμάτο από φανταστικούς και ταλαντούχους μουσικούς και τους αλλάζει σε μια γαμημένη ηλίθια μπάντα τύπου Bubblegum Pop. Ένα από τα κολοσσιαία ανόητα πράγματα που έχουν γίνει ποτέ από διευθυντές Rock συγκροτημάτων. Φυσικά θα πρέπει να κατηγορήσεις και το συγκρότημα, που δέχτηκε κάτι τέτοιο, θα μπορούσαν να είχαν γίνει οι νέοι Rush, θα μπορούσαν να έχουν πει στην δισκογραφική εταιρεία τους… «Γεια Casablanca, γαμήστε μας, αλλά εμείς κάνουμε τη μουσική που θέλουμε να κάνουμε». Αλλά η διοίκηση τους έπεισε ότι γνώριζαν τον δρόμο προς την επιτυχία και το αποτέλεσμα… ένα κατεστραμμένο συγκρότημα, μια από τις πιο τραγικές ιστορίες του Rock.

ON EARTH AS IT IS IN HEAVEN

(May-1977)

SIDE I: “Can You Feel It”, “She's A Mover”, “Big Boy (Let's Do It Again)”, “Telephone Exchange”, “White Lightning”.

SIDE II: “On The Rocks”, “You're Not Fooling Me”, “That Magic Touch”, “Cast The First Stone”, “Just A Dream”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitars, Greg Giuffria – Keyboards/ Piano, Mickey Jones – Bass and Barry Brandt – Drums.

Από το τρίτο τους δίσκο και μετά όμως αλλάζουν μουσικό ύφος και στιχουργική πορεία, είχαν εγκαταλείψει πλέον δια παντός τα επικά μηνύματα και είχαν στραφεί σε πιο εμπορικό Hard Rock, με στίχους σεξουαλικού - πονηρού ας πούμε περιεχομένου. Άρχισαν σιγά–σιγά να απομακρύνονται από την αρχική τους μουσική γραμμή, αποτέλεσμα αυτού να επέλθουν γρήγορα διαφωνίες και μετά αποχωρίσεις μελών. Οι Angel κυκλοφόρησαν το τρίτο ολοκληρωμένο album τους, “On Earth As It Is In Heaven”, σε παραγωγή Eddie Kramer, αφού η ομάδα των Derek Lawrence και Jim Sullivan, ήταν στο studio μόνο για τα δύο πρώτα LP. Το “On Earth As Το It Is In Heaven”, έχει τις στιγμές του, με τα… “She's A Mover”, “Cast The First Stone”, “On The Rocks”, “You're Not Fooling Me” και “Can You Feel It”, να πρωτοστατούν. Το “White Lightning” γράφτηκε από τον κιθαρίστα Punky Meadows και τον πρώην σύντροφο του, στους Bux, τον τραγουδιστή Ralph Morman. Ο Morman θα κέρδιζε τελικά κάποια επιτυχία για ένα album με τους Joe Perry Project, του κιθαρίστα των Aerosmith. Το τραγούδι δεν ταιριάζει και τόσο με την αρχική ηχογράφηση, την οποία οι Bux έκαναν με τον Jack Douglas πίσω από την κονσόλα, τελικά είδε το φως της παγκόσμιας δημοσιότητας, όταν οι Angel έκαναν εκ νέου το ριμέικ του. Ο βετεράνος των studio Kramer απομάκρυνε καπως, τα στροβιλιζόμενα πλήκτρα του Greg Giuffria, ενώ, ώθησε το συγκρότημα σε μια πιο αποφασιστική μελωδική κατεύθυνση, σε πολλά από τα τραγούδια που συμπληρώνουν το “On Earth As It Is In Heaven”. Επιπλέον, με τη παλιά μεγαλοπρέπεια να υπάρχει ακόμη ως ένα βαθμό, το λυρικό περιεχόμενο έγειρε προς τα διαχρονικά στιχουργικά σεξουαλικά και Rock ‘N’ Roll θέματα, τύπου KISS. Για το τρίτο του LP, ζευγαρώθηκαν μαζί με τον παραγωγό Eddie Kramer, ο οποίος πρόσφατα είχε κάνει την άνοδο των KISS, στον θρόνο της Casablanca. Η δουλειά του Kramer με τους Led Zeppelin αντηχεί αμέσως, στο “Can You Feel It”, που τραβάει την προσοχή, καθώς το επίκεντρο είναι στραμμένο στα ακόρντα ισχύος του Punky Meadows και του drummer Barry Brandt, που αντηχεί με τον αληθινό τρόπο του Bonham. Καθ' όλη τη διάρκεια του LP, ο ρόλος του συνθέτη Greg Giuffra μειώνεται σε σημείο, που συχνά απουσιάζει εντελώς, καθώς το album σερβίρει μια παρτίδα από απλό Hard Rock διακοσμημένο με βουτυρώδεις Pop μελωδίες. Βρήκα τη φωνή του Frank, ότι ήταν λίγο αδύναμη, αλλά μου άρεσε πολύ το υλικό του συγκροτήματος, όταν οι Queen συναντούν τους Styx και αυτοί του Led Zeppelin. Ο παραγωγός κατάφερε να δώσει σε αυτό το album ένα σταθερό πλεονέκτημα και τα drums ακούγονται δυνατά και γεμάτα, παραδόξως πιο δυνατός από τον ήχο των drums των “Love Gun” των KISS, του οποίου επίσης παρήγαγε το 1977. Συνολικά, ένα καλό album που κατάφερε να κερδίσει την αναγνώριση του group, σε μερικά μεγάλα Rock περιοδικά, συμπεριλαμβανομένης της ψηφοφορίας ως “Το καλύτερο νέο group” στο Circus. Με την κυκλοφορία του “On Earth As It Is In Heaven”, μας παρουσίασαν κι ένα νέο και πιο βελτιωμένο αναστρέψιμο λογότυπο, το έξυπνο γραφικό σχέδιο από τον καλλιτέχνη Bob Petrick, θα κυριαρχεί για πάντα ως ένα από τα μεγαλύτερα λογότυπα στο σκληρό Rock 'N' Roll. Ωστόσο, παρά τις εμφανίσεις κάτω από ένα λαμπερό νέο λογότυπο, η μουσική είναι αυτό που πραγματικά έχει σημασία και το “On Earth As It Is In Heaven”, είναι δεμένο με υπερβολικό υλικό. Όπως και άλλοι Αμερικανοί Rockers, όπως οι Aerosmith, ο Ted Nugent και οι KISS, οι Angel είχαν φτάσει στην κορύφωση στα 1977 κι αυτή ήταν η αρχή του τέλους για το group, που ήταν ντυμένο στα λευκά. Η αρχική κυκλοφορία του βινυλίου, περιλάμβανε μια αναδιπλούμενη έγχρωμη αφίσα, που αντικατόπτριζε το εικαστικό αναστρέψιμο έργο της τέχνης του album, σε μια γυαλιστερή αφίσα.

WHITE HOT

(January-1978)

SIDE I: “Don't Leave Me Lonely”, “Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore”, “Hold Me, Squeeze Me”, “Over And Over”, “Under Suspicion”.

SIE II: “Got Love If You Want It”, “Stick Like Glue”, “Flying With Broken Wings (Without You)”, “You Could Lose Me”, “The Winter Song”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitar, Felix Robinson – Βass, Barry Brandt – Drums & Gregg Giuffria – Κeyboards.

Το τέταρτο studio album “White Hot”, σηματοδότησε το τέλος της γραμμής της επιτυχίας για τους βασιλικούς, Pomp Rockers. Παρά την αλλαγή της σύνθεσης, με την προσθήκη του Felix Robinson στο μπάσο, μετά την αποχώρηση του Mickey Jones, το “White Hot” είναι κάπως αδύναμο, καθώς, τα δέκα τραγούδια αδρανούν. Η εμπορική παραγωγή του Eddie Leonetti σε όλο το “White Hot” βρίσκει το συγκρότημα να κατευθύνεται προς μια Pop κατεύθυνση, όπως τα… “Don't Leave Me Lonely”, “Hold Me, Squeeze Me”, “The Winter Song” και μια διασκευή του “Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore”, εμφανίζονται ως σύντομες, απελπισμένες διαφημιστικές λήψεις, που ηχογραφήθηκαν για μια άμεση ανάγκη για ραδιοφωνική αναπαραγωγή. Είναι σαφές ότι ο λευκός άγγελος προσπαθούσε απεγνωσμένα να κάνει το οτιδήποτε, εκείνη τη στιγμή για να ανταγωνιστεί τους πανίσχυρους συντρόφους στην Casablanca τους KISS, οι οποίοι είχαν αποκτήσει παγκόσμια φήμη από το 1977. Ο μόνος άσος που κρατούσαν στο μανίκι τους οι λευκοντυμένοι αγγελικοί, πάνω από το τους KISS που τότε κατακτούσε τον κόσμο, ήταν το έντονο marketing και το διαρκώς διαφημιζόμενο group. Ενώ, οι KISS υποστηρίχθηκαν έντονα από το Kiss Army, οι Angel αντέδρασαν με μια βάση οπαδών που ονομάζονταν Earth Force. Παρόλο που οι ισχυρισμοί από το συγκρότημα, έδειχναν ότι η συμμετοχή των Earth Force ήταν σε άνοδο μόλις κάλυψαν μια συνδρομή ενός έτους, υποστήριξη του fan club ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, εν αντιθέσει με των KISS, που ήταν κάτι το μεγαλειώδες κι ακόμη είναι. Οι πωλήσεις του “White Hot” αντανακλούσαν την έλλειψη ενδιαφέροντος, καθώς το LP βγήκε στην αγορά, χωρίς καμία πρωτοτυπία, το “Don't Leave Me Lonely” ήταν κάτι ανάμεσα σε Yes και Queen, ενώ, το “Over And Over” ανοίγει με cowbell και drums έργο κάτι ανάμεσα στο “Mississippi Queen” των Mountain. Το “You Could Lose Me” παίρνει ένα σύνθημα από τους Led Zeppelin και η εισαγωγή του “Under Suspicion”, θυμίζει το “Sway” των Rolling Stones. Το αδύναμο “White Hot” ως LP θα έπρεπε να φέρει τον τίτλο “Ice Cold”, αν και δεν είναι στην ίδια κατηγορία με την μελλοντική τους κυκλοφορία “Sinful”, το “White Hot” είναι ωστόσο ένα πολύ Soft Rock LP. Αυτό είναι το συγκρότημα… που στα πρώτα του χρόνια, δεν φαινόταν καθόλου αβέβαιο… για την μουσική του κατεύθυνση και που έβλεπαν τον εαυτό τους να ηγούνται του Αμερικανικού Συμφωνικού Pomp Rock. Πρέπει κάποτε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν έναν υπέροχο μουσικό και σύνθετη στα keyboards τον Greg Giuffria, που ασχολούνταν με ένα πιο Ρrogressive επικό μουσικό στυλ πριν συμβιβαστούν με αυτό που κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ως την ευκολότερη και πιο εμπορική επιλογή. Το πρόβλημα ήταν ότι τα πλήκτρα όταν παίζονται στο Rock ‘N’ Roll δεν ταιριάζουν και τόσο, όπως ταιριάζουν στο Συμφωνικό Epic Rock. Στο “White Hot” είχαν βρει την απάντηση, τα… “Hold Me, Squeeze Me” και “Got Love If You Want It” είναι υπέροχα τραγούδια βασισμένα σε μερικές εξαιρετικές εισαγωγές στα πλήκτρα. Όσο για το υπόλοιπο album όμως;… λοιπόν, είναι σχεδόν μια αναδρομή στη δεκαετία του 1960, αφού έξυπνα αποφάσισαν ότι δεν χρειάζεται να συγκαλύπτεις τις επιρροές σου. Αν και δεν είναι καυτό αυτό το album, από κάποιους οπαδούς, ακόμη και σήμερα ακούγεται πολύ όμορφα. Το cover του album, έχει πολλές ομοιότητες με το “Love Gun” των KISS.  

SINFUL

(April-1979)

SIDE I: “Don't Take Your Love”, “L.A. Lady”, “Just Can't Take It”, “You Can't Buy Love”, “Bad Time”.

SIDE II: “Waited A Long Time”, “I'll Bring The Whole World”, “I'll Never Fall In Love Again”, “Wild And Hot”, “Lovers Live On”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitar, Felix Robinson – Βass, Barry Brandt – Drums & Gregg Giuffria – Κeyboards.

Το “Sinful” ήταν το πρώτο album του group, που αγόρασα στα 1983 και πέρασα τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να βρω τα παλιά τους LP, κάτι που ήταν καλύτερα από αυτό που είχα στα χέρια μου, γιατί δυστυχώς, με το “Sinful” είχα απογοητευτεί. Ωστόσο, θα το παίξω ξανά για να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν βελτιωθεί. Καθαρά και απλά, το “Sinful” είναι ένα αριστούργημα μόνο για το Soft Rock στερέωμα. Με απλά λόγια, το πέμπτο studio album των Angel, είναι γεμάτο Pop/ Rock τραγούδια, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου LP τους, οι πέντε άγγελοι προσπαθούν για μια εμπορική απήχηση, με μια σειρά από ξεπουλημένα τραγούδια σε όλο το “Sinful”. Τα οποία περιλαμβάνουν κουρασμένους τίτλους, όπως τα… “You Can't Buy Love”, “Waited A Long Time”, “Don't Take Your Love” και “Wild And Hot”. Το λευκό εξώφυλλο του album είναι μια ακόμη απόδειξη του αποστειρωμένου περιβάλλοντος. Με την εικόνα σε πλήρη κλίση προς τα κάτω και μια συλλογή από απαλά τραγούδια να συμπληρώνουν την ηχογράφηση, ολοκληρώθηκε το παιχνίδι για το κουιντέτο με τα λευκά, μεταξύ ουρανού και Γης. Συμπεραίνω λοιπόν, ότι αυτό που έχουμε εδώ, είναι ένα δυσάρεστο Soft Rock album σίγουρα όχι αυτό που θα περίμενε ο κάθε οπαδός, κάτι που λίγο πολύ αναμενόταν. Τίποτα σε αυτό δεν με έκανε να το ακούσω με απόλυτη ευχαρίστηση όπως τα πιο παλιά τους δισκογραφικά έργα, ούτε άκουσα αυτή την περίεργη κιθάρα ή τα πλήκτρα που κάποτε άνθιζαν. Αγαπημένα τραγούδια θα έλεγα ότι είναι μόνον τα εξής… “I'll Never Fall In Love Again” και “Wild And Hot”. Αυτό που δεν μου αρέσει σε αυτό το album είναι η παραγωγή που ακούγεται κάπως μικροσκοπική, σταθερά μέτρια, αλλά όχι τίποτα ιδιαίτερο. Η πλευρά τραγουδιών μου ακούγονται σαν μια Αμερικανική εκδοχή των Sweet ακολουθούμενη από μια μικρή πλευρά του γενικού σκληρού Rock. Αυτή ήταν η τελευταία αναπνοή για αυτό το συγκρότημα… Τα πλήκτρα του Gregg Giuffria, αποδεικνύονται όμως βαριά στα “Don't Take Your Love” και “You Can't Buy Love”, αλλά και σε μεγάλο βαθμό η κιθάρα του Punky Meadows κυριαρχεί, κάπως. Στο “L.A. Lady”, μουσικά πολλοί προβλέπουν την επερχόμενη Ηair Μetal σκηνή (και δεν έχουν άδικο), αλλά οι προσπάθεια τους να κάνουν ένα πιο βαρύ Rock, τους κάνει να ακούγονται περισσότερο σαν τους Trooper, παρά με οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι πολύ κακό ή άχρηστο album, αλλά αναδεικνύει ένα group, που ξεμένει από ιδέες πολύ γρήγορα. Αν και τα πλήκτρα ωθούνται στο προσκήνιο και αφήνονται να κυριαρχήσουν σε πολλά τραγούδια, πουθενά περισσότερο δεν ακούγονται καλύτερα από ότι στην πραγματικά υπέροχη power μπαλάντα “I'll Never Fall In Love Again”. Ενώ, η κορυφαία κιθαριστική δουλειά του Punky Meadows είναι μόνον στο “Bad Time”, αυτό όμως δεν τον κάνει κι έναν υπέροχο δίσκο. Νομίζω, πως είναι ένα συγκρότημα που εδώ περνάει καλά παίζει και γράφει τραγούδια για την απόλυτη απόλαυση του, για την τελευταία του φορά. Εξαιτίας αυτού, ακόμη και οι στίχοι δεν έχουν καμία σημασία και πιστέψτε με, δεν θα περνούσαν ούτε σε μάθημα αγγλικών δημοτικού σχολείου. Η μουσική απλώς πρέπει να μας συνεπαίρνει, οπότε πιστεύω ότι δεν πρέπει να το δικαιολογήσω κι άλλο. Αλλά μετά σκέφτομαι, καθώς η μουσική είναι υποκειμενική και εξαρτάται από προσωπικές εμπειρίες, θα το κρατήσω για άλλη μια ακρόαση στο μέλλον και δεν ξέρω εάν θα είναι γλυκό… αυτό το άκουσμα…

 

BONUS

LIVE WITHOUT A NET

(January-1980)

SIDE I: “Tower”, “Can You Feel It”, “Don't Leave Me Lonely”, “Telephone Exchange”, “I Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore”.

SIDE II: “Over And Over”, “Anyway You Want It”, “On The Rocks”, “Wild & Hot”. SIDE III: “All The Young Dudes”, “Rock & Rollers”, “White Lightning”.

SIDE IV: “Hold Me, Squeeze Me”, “Got Love If You Want It”, “Feelin' Right”, “20^th Century Foxes”.

GROUP: Frank DiMino – Vocals, Punky Meadows – Guitar, Felix Robinson – Βass, Barry Brandt – Drums & Gregg Giuffria – Κeyboards.

Ηχογραφημένο το 1979 στις πόλεις Santa Monica και Long Beach, των ΗΠΑ. Αυτό ήταν το τελευταίο album τους πριν από τη διάλυση τους το 1981. Τα πρώτα album τους ήταν κλασικά-επικά, η μουσική τους ήταν αγνή ξεκάθαρη με έντονο το επικό στοιχείο, αυτό που λέμε συμφωνικό Pomp  Rock. Μέχρι το 1980 και μετά από πέντε studio LP όπου είχαν πυροδοτήσει μεγάλο ενδιαφέρον, κυκλοφόρησαν ένα διπλό live βινύλιο. Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το LP “White Hot”, που μπορεί να συλλάβει ένα ενεργητικό σύνολο τραγουδιών από διαφορές ηχογραφήσεις συναυλιών, πρόκειται για ένα βαρύ υλικό από τα καλύτερα του group. Το κάθε μέλος θα τον δικό του τρόπο, προσπαθεί να κάνει ένα εξοντωτικό Rock 'n' Roll show. Αυτό το live album χαρακτηρίζετε από εξαιρετικές ζωντανές επιδόσεις των τραγουδιών όπως το “On The Rocks”, το “Can You Feel It”, το “The Tower”, το “Don't Leave Me Lonely”, ή το “White Lightning”. Η παραγωγή είναι λίγο τραχιά σε κάποια σημεία, αλλά έκανε καλά τη δουλειά της συλλαμβάνοντας έτσι ότι τα live show οι Angel ήταν όλα τα λεφτά. Η φωνή του DiMino είναι εκπληκτική πραγματικά αγγελική, ακούστε το τραγούδι “The Tower”, και θα ανατριχιάσετε, αυτή η φωνή είναι πέρα και πάνω από κάθε τι γήινο. Το ταξίδι που πρόσφερε ο Giuffria μέσω των πλήκτρων του, σπάει τα γήινα δεσμά κι ελευθερώνεται στο άπειρο σε άλλη σφαίρα. Μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε αυτό το live album, είχαν εγκαταλείψει κάθε προσποίηση μιας πιο προοδευτικής Pomp μουσικής στάσης και ήταν πλέον σταθερά ενσωματωμένοι στο mainstream sexy Hard Rock, μια κίνηση που προφανώς απέτυχε καθώς αυτή ήταν η τελευταία τους ηχογράφηση. Έτσι, κάποιες από τις υπερβολές του Rock είναι εδώ, κάποιες μπανάλ εισαγωγές στα τραγούδια και οι ψεύτικες κραυγές από το πλήθος. Υπάρχει ένα ωραίο νεύμα στο ξεκίνημα με το “Tower”, με τα πλήκτρα του Greg Guiffria και η εισαγωγή στο “On The Rocks”. Αν και έχουμε επίθεση από τον θόρυβο της κιθάρας και τα ψηλά φωνητικά του DiMino, οι χαζοί στίχοι τα χαλάνε κάπως. Για μένα είναι ένα ωραίο live album που περιείχε εξαιρετικές ζωντανές εκδόσεις τραγουδιών όπως τα… “On The Rocks”, “Can You Feel It”, “The Tower”, “Don't Leave Me Lonely” και “White Lightning”. Η παραγωγή είναι λίγο σκληρή σε κάποια σημεία, αλλά έκανε καλή δουλειά για να αποτυπώσει τι ήταν μια live συναυλία του group, είναι ένα διασκεδαστικό album με πολλή ενέργεια. Μερικά από τα τραγούδια είναι λίγο αυθόρμητα, τούτου λεχθέντος, εξακολουθεί να μου αρέσει και το επισκέπτομαι ως ακρόαση ξανά από καιρό σε καιρό. Μέχρι το 1980, ήταν ακόμα προσκολλημένοι στο αρχικό τους συμβόλαιο με την Casablanca. Αφού έκαναν πέντε studio LP που απέτυχαν να προκαλέσουν το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, (όπως έγινε με τους KISS, ας πούμε), οι Angel κυκλοφόρησαν ένα διπλό live LP, το “Live Without A Net”. Αλλά δεν λειτούργησε, όπως λειτούργησαν το “Alive I” ή το “Alive II” ας πούμε, των KISS, σε μια παγκόσμια φήμη ή τύχη και είχε ως αποτέλεσμα μια αποτυχημένη, τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να ανέβουν, στις προτιμήσεις του κοινού. Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια της “White Hot” περιοδείας του group, το “Live Without A Net” καταφέρνει να καταγράψει ένα ενεργητικό σύνολο live ηχογραφήσεων, είναι ένα βαρύ υλικό που αντλήθηκε από το καλύτερα LP’s, “Angel” και “Helluva Band” του group, αν και το “The Fortune” λείπει. Το live album, περιλαμβάνει επίσης το ακυκλοφόρητο “20^th Century Foxes”, τραγούδι το οποίο είναι η Angel απάντηση στην disco επιτυχία των KISS “I Was Made For Loving You”, που ηχογραφήθηκε για την ταινία “Foxes”, στην οποία συμμετείχε η πρώην τραγουδίστρια των Runaway, Cherie Currie. Το live album δεν πούλησε κι ούτε τα πήγε καλά στα charts και προς έκπληξη όλων η Casablanca απάντησε αμέσως εγκαταλείποντας το group, παρά τα σχέδια για μια ευρωπαϊκή περιοδεία, για την υποστήριξη των KISS. Στη συνέχεια, το group χώρισε το 1981, με το κάθε μέλος του, να ακολουθεί τον δικό του μουσικό δρόμο σε μια προσπάθεια να τα καταφέρουν στον απίθανο αλλά και σκληρό κόσμο του Hard Rock. Tο 1980 οι Angel συμμετείχαν σε μια ταινία που λεγόταν “Foxes”, μαζί με την Cherie Currie και την Jodie Foster.