NEW ENGLAND

NEW ENGLAND

1979

(Infinity Records)

SIDE I: “Hello, Hello, Hello”, “Don't Ever Wanna Lose Ya”, “P.U.N.K. (Puny Undernourished Kid)”, “Shall I Run Away”, “Alone Tonight”.

SIDE II: “Nothing To Fear”, “Shoot”, “Turn Out The Light”, “The Last Show”, “Encore”.

NEW ENGLAND: John Fannon – Vocals/ Guitar, Gary Shea – Bass, Hirsh Gardner – Drums and Jimmy Waldo – Keyboards.

Produced by Paul Stanley and Mike Stone.

Από τη Βοστόνη των ΗΠΑ μας ήρθε αυτό το ισχυρό νεανικό συγκρότημα του AOR/ Hard Rock, που δημιουργήθηκαν στα 1977, ως αποτέλεσμα της συγκέντρωσης του κιθαρίστα John Fannon, του πληκτρά Jimmy Waldo, του drummer Hirsh Gardner και του μπασίστα Gary Shea. Ανακαλύφθηκαν από τον manager των KISS, Bill Aucoin, οπότε το πρώτο τους album είναι σε παραγωγή από τον Starchild των KISS, Paul Stanley, μαζί με τον Mike Stone παραγωγό των Journey. Το album ηχογραφήθηκε στα Davlen Studios, στα Cherokee Studios στο Los Angeles και στα Electric Lady Studios στη NY.

Με βάση αυτά τα δεδομένα λοιπόν, οι New England έπαιζαν ένα ως επί το πλείστον AOR-flavored σκληρό Rock, με ισχυρές κιθάρες που οδηγούσαν τον ήχο.

Η μουσική ήταν μεγάλη με ελκυστικές groovy μελωδίες και αξέχαστες συνθέσεις.

Προσπάθησαν να αρωματίσουν τη μουσική τους με Αμερικάνικο AOR/ Pomp ήχο και οι επιρροές προς αυτόν τον ήχο είναι πολύ αξιοσημείωτες, γιατί η προσωπική προσέγγιση του group στον ήχο, ήρθε από τον Jimmy Waldo. Το τεράστιο λοιπόν,  ενδιαφέρον του να χρησιμοποιήσει αναλογικό ήχο όπως αυτός βγαίνει μέσα από το πιάνο και το Hammond σε σταθερή βάση, που ήταν σε αντίθεση βάση με πολλά από τα τότε σχήματα που είχαν ως επί το πλείστον ηλεκτρονικά synth, ή απλά δεν ήξεραν πώς να χρησιμοποιήσουν σωστά αυτά τα όργανα. Από την άλλη πλευρά ο  Waldo προσάρμοσε στην μουσική τους και πρόσθεσε στον μεγαλοπρεπή ήχο τους, συχνά περάσματα από διάφορα καλαίσθητα συμφωνικά Pomp θέματα. Θα σας πω ν’ ακούσετε μόνον τρία από τα τραγούδια του εν λόγο δίσκου, έτσι για να πάρετε μια μικρή ιδέα… το “Don't Ever Wanna Lose Ya”, το “Shall I Run Away”, αλλά και το “Alone Tonight”, είναι εξαιρετικά παραδείγματα της μοναδικής προσέγγισης του Waldo με τα μεγάλα θέματα και συμφωνικά μέρη. Οι Barclay James Harvest και οι Styx π.χ. θα έπρεπε να είναι σίγουρα μέσα στις επιρροές του,

επιπλέον, χρησιμοποίησε επίσης μερικές μεγάλες πολυφωνικές αρμονίες.

Φυσικά αυτό δεν είναι ένα καθαρά συμφωνικό album με κανέναν τρόπο, είναι όμως μια καλή AOR/ Hard Rock/ Pomp Rock κυκλοφορία, με μείγμα από επικό πομπώδες ύφος, και συμφωνικά τμήματα, όπου μαζί με τις προσεκτικές φωνητικές αρμονίες, τους καθιστούν άξιους και αξίζει τον κόπο να τους ψάξετε και να τους εξερευνήσετε. Αναφορικά τώρα, με την άποψη και την προσέγγιση του Pomp/ Hard Rock ήχου, αυτό το LP είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον μελωδικό αριστούργημα.

Ακούγοντας τόσες πολλές φορές (όλα αυτά τα χρόνια), τη μουσική των New England, μπορείς να οδηγηθείς εύκολα στην εντύπωση ότι η συγγραφή καλών συνθέσεων είναι ένα απλό πράγμα. Η πλειοψηφία των τραγουδιών θεωρούνται πια κλασικά του συγκεκριμένου ήχου, ακούγοντας τον δίσκο αμέσως καταλαβαίνεις ότι εδώ υπάρχουν τεράστιοι ύμνοι και τότε αρχίζεις να αναρωτιέται πόσο απλό μπορεί είναι ένα τέτοιο αναζωογονητικό, αξέχαστο κομμάτι βινυλίου. Φαίνεται τόσο απλό και στοιχειώδες, που θα μπορούσε να το κάνει και ένας ερασιτέχνης μουσικός, αλλά σίγουρα δεν είναι και τόσο εύκολο. Προσπάθησε να γράψεις ποίηση και μετά να την ντύσεις με μουσική, δοκίμασε αλλά θα σε δυσκόλευσε συνεχώς όταν το μυαλό σου θα επιμένει στην προσπάθεια να συνθέσει στίχους και μουσική ταυτόχρονα.

Εν πάση περιπτώσει, τα πιασάρικα τραγούδια κάνουν καλά την δουλειά τους, όλα τα στρωματοποιημένα φωνητικά και τα πλούσια όργανα όπως τα πλήκτρα, έχουν κάτι από Prog Rock που δείχνει το mellotron τόσο απελευθερωτικό. Από τα πιο ζωντανά τραγούδια είναι και τα… “PUNK (Puny Undeaded Kid)” και “Shoot”, στ’ αριστουργήματα του AOR προσθέστε και τα… “Nothing Τo Fear”, “Hello, Hello, Hello”, “Turn Out The Light”, “The Last Show” και “Encore”. Αυτοί οι άξιοι μουσικοί είχαν δημιουργήσει έναν μεγάλο και μεγαλοπρεπή δίσκο.

Παρόλο που οι New England είναι από την περιοχή της Βοστώνης, αυτό το μουσικό στυλ που παίζουν φαίνεται να ήταν τόσο βρώμικο όσο το Βρετανικό Hard Rock, σχεδόν σαν τους Sweet, τους Mott The Hoople, τους Badfinger και τους Humple Pie και αυτό γιατί ο κιθαρίστας/ τραγουδιστής John Fannon τραγουδάει με μια σχεδόν βρετανική προφορά κατά καιρούς. Πάντως, ο Waldo είναι μπροστά και στο κέντρο, προσθέτοντας τις συμφωνικές δημιουργίες, για να κτίσει μερικές από τις πιο υπερβολικές Pomp Rock συνθέσεις στον πλανήτη. Εν τω μεταξύ, ο μπασίστας Gary Shea και ο drummer Hirsh Gardner έθεσαν ένα υψηλό επίπεδο, οι ρυθμοί τους είναι πάντα σφιχτοδεμένοι, ενώ εύκολα μετατοπίζονται από το ένα ρυθμό στον επόμενο. Ένα άγνωστο στους πολλούς Αμερικάνικο Pomp στολίδι, ένα εντυπωσιακό, αριστούργημα του Hard και συμφωνικού AOR.

Όταν βγήκε στην αγορά ο δίσκος, οι New England έκαναν το 1980 περιοδεία με τους KISS (“Dynasty” tour), κυκλοφορούν άλλα δύο albums και κατόπιν οι εσωτερικοί καυγάδες βγήκαν νικητές και το άξιο αυτό group διαλύθηκε. Το τέταρτο album που είχε ήδη ηχογραφηθεί δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Ο Jimmy Waldo και ο Gary Shea, βρέθηκαν αργότερα στους Alcatrazz, με τους οποίους έγιναν πιο γνωστοί από ότι με τους New England, ενώ στην πορεία ο Jimmy πέρασε και από τα εξής συγκροτήματα… Blackthorne, Graham Bonnet Band, Murderer's Row, Quiet Riot, κλπ.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ NEW ENGLAND

New England [1979]

Explorer Suite [1980]

Walking Wild [1981]

TRIVIA

Πάντως, το κερασάκι στη τούρτα είναι πως οι… Gary Shea, Hirsh Gardner και Jimmy Waldo μαζί με τον Vinnie Vincent (KISS), είχαν κάνει ένα group το 1982 ονόματι Warrior, όσοι είχαμε ακούσει αυτό το demo κάποτε, μείναμε με το στόμα ανοικτό. Πάντως η έκπληξη ήρθε από τον guest musician που δεν είναι άλλος από τον Paul Stanley όπου κάνει background vocals στο τραγούδι “Don't Ever Wanna Lose Ya”. Επίσης, κυκλοφόρησε και ως single, έγινε μεγάλη επιτυχία στο ραδιόφωνο των ΗΠΑ κι έφτασε στην θέση #40 στις 16/6/79.