FOGHAT

FOOL FOR THE CITY

September 1975

(Bearsville Records)

SIDE I: “Fool For The City”, “My Babe”, “Slow Ride”.

SIDE II: “Terraplane Blues”, “Save Your Loving (For Me)”, “Drive Me Home”, “Take It Or Leave It”.

FOGHAT: Dave Peverett – Vocals/ Guitar, Rod Price – Guitar, Nick Jameson – Bass/ Keyboards and Roger Earl – Drums.

Producer by Nick Jameson.

Το “Fool For The City” είναι το καλύτερο-αγαπημένο μου album των Foghat, αφού περιλαμβάνει ένα ζεστό μείγμα από Hard Rock, Boogie και Blues τραγούδια.

Αν και ήταν κάπως μισητοί από τους διάφορους μουσικοκριτικούς, αυτό το γεγονός όμως δεν σταμάτησε ποτέ αυτό το Αγγλικό κουαρτέτο, να κάνει επιτυχία εκτός της χώρας του. Πραγματικά ήταν πιο γνωστοί στην Αμερική παρά στην πατρίδα τους, ειδικά στα 70’s όπου μεγαλούργησαν δισκογραφικά. Αμφιβάλλω αν υπάρχει καλύτερο δείγμα του πόσο απίστευτα καλό, μπορεί να γίνει ένα συγκρότημα, προκειμένου να διατηρήσει την δημοτικότητα του. Οι Foghat από τότε που δημιουργήθηκαν διάλεξαν σαν πεδίο δράσης τις ΗΠΑ, σήμερα προκαλώ τον οποιονδήποτε ν’ ανακαλύψει απλώς και μόνον ακούγοντας τους, ότι αποτελούνται από βρετανούς μουσικούς.

Αυτοί οι τύποι είναι εξαιρετικοί, κυρίως όταν έχει να κάνει με το Βlues Rock/ Ηard Rock, διαθέτουν ένα αγνό δημιουργικό ένστικτο που χαρακτηρίζει την πρώτη περίοδο των δίσκων τους (έως το 1980), έτσι έχουμε ένα θαυμάσιο δείγμα βρετανικού Hard Rock.

Τα χαρίσματα των πρώτων albums είναι αρκετά ενθουσιαστικά, αλλά και όταν σκληραίνουν κι άλλο τον ήχο τους, περιορίζουν κάπως το Blues Rock, επιταχύνουν το tempo τους και αφήνουν περισσότερο χώρο στις ηλεκτρικές κιθάρες. Παίζουν καλό Αμερικανικό Hard Rock που σημείωσε μια εντυπωσιακή επιτυχία, ο ήχος αυτός τους κάνει διάσημους. Τα 70’s albums τους, σφράγισαν μια σκληρή μουσική, ηχητική περιπέτεια, καταιγιστικός ήχος εκτελεσμένος επαγγελματικά, η ένταση δεν πέφτει παρά ελάχιστες φορές. Ο ήχος τους είναι ένα ηχητικό ντελίριο, ηχητική θηριωδία, δοσμένη με απόλυτο Hard Rock/ Boogie γούστο. Αυτό το album θα σε χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά με τα σκληρά και χωρίς διακοσμητικά τραγούδια του, όλα τους έχουν ένα σκληρό-γνήσιο Boogie ήχο.

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στην βρετανική πρωτεύουσα, όταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Lonesome Dave Peverett, ο drummer Roger Earl και ο μαπσίστας Tony Stevens εγκατέλειψαν τους Savoy Brown, γιατί ήταν δυσαρεστημένοι από την νοοτροπία του Kim Simmonds. Την ιδια εποχή προσχωρεί στο σχήμα και ο κιθαρίστας Rod Price (Black Cat Bones), αυτά συνέβησαν το 1971 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, που περιέχει ήχο επηρεασμένο από το Blues και το παλιομοδίτικο σκληρό Rock ‘N’ Roll.

Τα επόμενα τρία τους album ακλούθησαν το ίδιο μουσικό στυλ, αν και έγινε εμφανής κάποια ελαφριά προτίμηση προς στο Heavy Boogie Rock. Το 1975 ο Stevens αποχωρεί από το σχήμα και ο Mick Jameson τον αντικαθιστά, σιγά-σιγά οι Foghat αποκτούν ένα πιο cult κοινό, χάρις και στην κυκλοφορία του δίσκου τους “Fool For The City”. Αφού τελικά γνωρίζουν μεγαλύτερη επιτυχία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αποφασίζουν μετά την κυκλοφορία του δίσκου τους, να μετακομίσουν το 1975 μόνιμα στην New York.

Αυτή η ηχογράφηση είναι του 1975, το πέμπτο λοιπόν, studio LP του σχήματος ήταν η μεγαλύτερη προσπάθεια αναγνώρισης παγκοσμίως, που τους οδήγησε στην επιτυχία με τραγούδια όπως το "Slow Ride", το "Take It Or Leave It”, ή το “Drive Me Home”, αλλά ένα καλό και καταπληκτικό τραγούδι είναι το εξαιρετικό all-time classic "Fool For The City", το οποίο είναι πολύ αναγνωρίσιμο στα διάφορα Hard Rock play-list.
Ναι φίλοι μου, πραγματικά είναι εκπληκτική η φωνητική απόδοση του Dave Peverett (για τους δύσπιστους ακούστε προσεκτικά τις επιδόσεις του), ενώ επίσης και ο Rod Price δείχνει γιατί είναι τόσο καλός κιθαρίστας, όσο και ο Joe Walsh στην slide κιθάρα. Ο Rod ήταν επίσης γνωστός και ως “The Magician Of Slide” και “Slide King Οf Rock Αnd Roll”, λόγω της slide κιθάρας που έπαιζε.

Έτσι αγαπητοί μου, όταν αποφασίσετε να ακούσετε αυτόν το δίσκο, βάλτε τα ακουστικά και απλά κλείστε τα μάτια σας... και να είστε σίγουροι ότι θα είστε τόσο ευτυχείς που θα το κάνατε.

Το "Fool For The City" είναι ένα Hard Rock album με μια ραδιοφωνική τακτική και απόλαυση, απλά το ακούς συνέχεια και κολλάς μαζί του. Το album είναι διασκεδαστικό σε όλο το μεγαλύτερο μέρος του και το έργο στην κιθάρα παραμένει εκπληκτικό και ωραίο, όλα τα μέλη του group έχουν μια μοναδική δυναμική ενέργεια. Αυτός ο δίσκος, θεωρείται από τους περισσότερους (οπαδούς και μη) ως το magnum opus των Foghat. Εξακολουθεί ακόμα να ξεχωρίζει ως το καλύτερο στον δισκογραφικό τους κατάλογο, επειδή ταιριάζει με τις ικανότητές τους ως γνήσιοι Hard Rockers σε ένα συνεκτικό σύνολο από μελωδίες που ήταν τόσο καλά κατασκευασμένες και φιλόδοξες. Ο δίσκος ξεπερνά τα κλισέ, το σχήμα κάνει μια έξυπνη διάταξη τραγουδιών που λειτουργούν τέλεια με την ικανότητα του συγκροτήματος να λειτουργήσει σε έναν καλό σκληρό Boogie Rock ήχο. Όλα τα τραγούδια στέκονται στις προαναφερθείσες επιλογές, όλα ρέουν μαζί όμορφα χάρη σε μια σταθερά εμπνευσμένη απόδοση από το group και στο έξυπνο Boogie Rock που είναι προσανατολισμένο στο Hard Rock, ένα από τα κορυφαία σημεία του Hard Rock για την δεκαετίας του ’70.

Αν και οι περισσότεροι κριτικοί τους μισούσαν, οι Foghat ίσως ήταν το πιο “Αμερικάνικο” Αγγλικό σχήμα της δεκαετίας του ’70, επίσης μου αρέσει ιδιαίτερα όπου η κιθάρα ουρλιάζει στην κυριολεξία. Στο αποκορύφωμά τους ήταν ένα τρομερό, αλλά ευχάριστο στο άκουσμα σχήμα, επενδύστε άφοβα αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Το επόμενο ζωντανά ηχογραφημένο album τους, δείχνει γιατί το συγκρότημα ήταν τόσο δημοφιλές στην Αμερική και το τι έχασαν οι Ευρωπαίοι, οι Foghat συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους πραγματικούς δυναμίτες και η φήμη τους στην Αμερική εδραιώνατε.

Αλλά από το 1980 κι έπειτα οι δίσκοι τους “Girls To Chat & Boys To Bounce”, “In The Mood For Something Rude” και “Zig-Zag Walk” δυστυχώς χρησιμεύουν μόνο για σερβίρισμα, αφού έχασαν το σκληρό αυθεντικό τους ήχο. Παραπέμπω λοιπόν όλους τους φίλους του σκληρού, γνήσιου Boogie Blues και του βρώμικου Hard Rock στα πρώτα οκτώ και μόνο βινύλια των 70’s.

Αξίζει να παρατηρήσουμε πως το cult και αφοσιωμένο κοινό του group (νταλικέρηδες και τσοπεράδες ως επί το πλείστον) δεν διέφερε ιδιαίτερα από το κοινό των πρωίμων Motorhead, αρκετά χρόνια αργότερα στις αρχές των 80’s. Δεν χρειάζεται επίσης να ψάξουμε για βαθειά νοήματα ή για μια φτηνή κουλτούρα που ζαλίζει τ’ ανθρώπινα μυαλά, όσον αφορά του στίχους του συγκροτήματος. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι πρόκειται για τέσσερα άτομα που γέρασαν παίζοντας σαρωτικό, αλλά συναισθηματικό Hard Rock κατ’ ευθείαν μέσα απ’ την ψυχή και την καρδία τους. Αυτοί συνοπτικά ήταν οι αγέρωχοι και γνήσιοι Hard Rockers Foghat.
Με την ενθάρρυνση του παραγωγού Rick Rubin, ξανά ενώθηκε το αρχικό line-up του group το 1993 και αρχίζουν μια σειρά από περιοδείες. Αλλά όλα αυτά σταμάτησαν δυστυχώς, όταν ο Lonesome Dave χάνει την μάχη με τον καρκίνο τον Φεβρουάριο του 2000, ενώ ο Rod Price πεθαίνει και αυτός τον Μάρτιο του 2005 όταν υπέστη καρδιακή προσβολή.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ FOGHAT

Foghat [1972]

Rock And Roll [1973]

Energized [1974]

Rock And Roll Outlaws [1974]

Fool For The City [1975]

Night Shift [1976]

Live [1977]

Stone Blue [1978]

Before Foghat Days [1979]

Boogie Motel [1979]

Tight Shoes [1980]

Girls To Chat & Boys To Bounce [1981]

In The Mood For Something Rude [1982]

Zig-Zag Walk [1983]

Return Of The Boogie Men [1994]

Road Cases [1998]

King Biscuit Flower Hour Presents [1999]

Extended Versions [2001]

Eight Days On The Road [2002]

Decades Live [2003]

Family Joules [2003]

Live II [2006]

Live At The Blues Warehouse [2009]

Last Train Home [2010]

Not Live At The BBC [2010]

Trivia 
Το εξώφυλλο δείχνει τον drummer του σχήματος Roger Earl, να κάθεται μόνος πάνω σε ένα κουτί και να ψαρεύει από ένα φρεάτιο στη μέση της οδού East 11th Street (μεταξύ 2^ης και 3^ης Avenue) στη Νέα Υόρκη. Το πίσω μέρος του δίσκου δείχνει κόσμο να κοιτά με κάποιο σκεπτικισμό τους παρευρισκομένους, παρατηρώντας την ασυνήθιστη αυτή δραστηριότητα, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος να προσπαθούν να τον αποτρέψουν, από αυτή του την δραστηριότητα.