CIRITH UNGOL

FROST AND FIRE

April 1980

(Liquid Flames Records)

SIDE I: "Frost And Fire", "I’m Alive", "A Little Fire", "What Does It Take".

SIDE II: "Edge Of A Knife", "Better Off Dead", "Maybe That’s Why".

CIRITH UNGOL: Tim Baker – Vocals, Greg Lindstrom – Guitar, Jerry Fogle – Guitar, Michael Flint – Bass and Robert Garven – Drums.

Produced by Cirith Ungol.

Προκαλεί δέος το πρώτο LP των cult Cirith Ungol που είναι πολύ πιο πάνω από οποιοδήποτε άλλον δίσκο τους, με την υψηλή απόδοση στην κιθάρα που κυριαρχεί σε αυτό το Heavy Metal Epic Doom album τους. Το “Frost And Fire” είναι ένας από τους μεγαλύτερους και καλύτερους Heavy Metal δίσκους (debut) όλων των εποχών, αλλά δυστυχώς αγνοείται πράγμα που με λυπεί αφάνταστα. Δυστυχώς οι σημερινοί Metalheads δεν το γνωρίζουν ή το αγνοούν ή δεν του έχουν δώσει την προσοχή που του πρέπει. Το “Frost And Fire” είναι φωτιά και λαύρα είναι απλά απίστευτο, γεμάτο επικά riffs και εκπληκτικά τραγούδια, τα αγαπημένα μου τραγούδα είναι τα “Frost And Fire”, “What Does It Take”, “I’m Alive”, “A Little Fire” τα οποία είναι καταπληκτικά, αλλά κάθε τραγούδι εδώ μέσα είναι και ένα στολίδι από μόνο του.

Ο κιθαρίστας Jerry Fogle, ο drummer Robert Graven και ο τραγουδιστής- κιθαρίστας Greg Lindsrom, είχαν παίξει μαζι στο σχήμα Titanic, ήδη από το 1971. Το 1977 ο Tim Baker (μέχρι τότε rodie του group) αναλαμβάνει τα φωνητικά και το όνομα του συγκροτήματος αλλάζει σε Cirith Ungol, παρμένο από το όνομα ενός πύργου στο “Lord Of The Rings” του Tolkien. Όλο αυτόν το καιρό μπασίστας ήταν ο Lindstrom, αλλά το 1980 ο Michael Flint βρέθηκε στην ίδια θέση αντικαθιστώντας τον πρώτο. Ακριβώς στην ώρα για το συγκρότημα από την Ventura της California, που μπαίνει στο studio για να ηχογραφήσει το πρώτο του LP. Το album έδειξε μια μάλλον ισορροπημένη επιμειξία από πειραματικό Epic Doom Heavy Metal με ασυνήθιστες για τον καιρό εκείνο συγχορδίες και υπερβολικά υψηλά ιδιαιτέρα τεχνικά φωνητικά.

Οι Cirith Ungol είχαν δώσει κάποια live στην γύρω περιοχή του L.A. από το ’72, έτσι ώστε όταν το πρώτο τους LP τελικά βγήκε είχαν πολύ χρόνο για να τελειοποιήσουν τα επτά τραγούδια που εμφανίζονται σε αυτόν το  αυτοχρηματοδοτούμενο δίσκο.

Οι βάσεις για τον ήχο τους μπαίνουν ήδη από το παρθενικό τους δίσκο το οποίο κυκλοφορούν στην δική τους Liquid Flame Records. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος (δυστυχώς) απέσπασε αρκετές αρνητικές κριτικές εκείνη την εποχή παρόλα αυτά η πρώτη κοπή έγινε πολύ γρήγορα sold-out, γεγονός που οδήγησε το συγκρότημα να επανακυκλοφορήσει τον δίσκο ένα χρόνο αργότερα μέσω της Enigma Records.

Οι ομιχλώδης, σχεδόν στοιχειωμένες συνθέσεις κουβαλούν πάνω τους κάτι το μυστηριώδες. Το album χαρακτηρίζεται από πρωτόλεια αργά, βαριά riffs σε συνδυασμό με τα κιθαριστικά solos που σε μαγνητίζουν με έναν μοναδικό περίεργο τρόπο, αλλά και τα βράχνα φωνητικά του Tim Baker ο οποίος κερδίζει άνετα τον τίτλο του πλέον χαρακτηριστικού τραγουδιστή με την ποίο περίεργη χροιά και την ποίο raspy ερμηνεία σε ολόκληρο το Heavy Metal. Την φωνητική ερμηνεία αυτού του ανθρώπου μόνο να την αποθεώσεις ή να την μισήσεις μπορείς, μέση οδός δεν υπάρχει. Το ανεπανάληπτο εξώφυλλο του μεγάλου Michael Whelan απεικονίζει τον Elric (κεντρικό ήρωα της ομώνυμης σειράς επικής λογοτεχνίας του μέγιστου Βρετανού συγγραφέα Michael Moorcock) να κρατάει το μαύρο σπαθί της Καταιγίδας. Όσοι έχουν διαβάσει τις ιστορίες του Elric αλλά όσοι έχουν ακούσει και τη μουσική των Cirith Ungol σίγουρα συμφωνούν πως δεν θα μπορούσε να επιλεγεί καταλληλότερος ήρωας για το εξώφυλλο όχι μόνο του πρώτου αλλά και όλων των δίσκων της μπάντας. Η τραγική φύση του αντί-ήρωα Elric δένει απόλυτα με τον ομιχλώδη ήχο τους, των οποίων οι στίχοι πολλές φορές έχουν άμεσες ή έμμεσες αναφορές στις ιστορίες του.

Ο σκληρός Hard Rocking ήχος του δίσκου αποτελείτε από έξι δολοφονικά τραγούδια και ένα instrumental κομμάτι πριν το κλείσιμο του album που είναι ότι πρέπει για την περίσταση.

Οι Cirith Ungol σε αυτό το μουσικό διαμάντι έρχονται με έναν ήχο βγαλμένο μέσα από τη δεκαετία του ’70, θυμίζουν Hard Rock και Metal μπάντες όπως οι Budgie, οι Black Sabbath οι Manilla Road, οι Bang, ο δροσερός βραχνός τραγουδιστής Tim Baker είναι λίγο παρόμοιος σε κάποια σημεία με τον Dan McCafferty (Nazareth). Έχουν επίσης ένα μίγμα από Rush και αργό 70’s Metal και κάποια στοιχεία από Progressive Rock, συνδυάζουν την κλασσική αίσθηση του Heavy Metal με το καλύτερο Hard Rock της εποχής. Ίσως το καλύτερο μέρος του “Frost And Fire” είναι το μεγάλα riffs και η υπερβατική διπλή κιθάρα που οδηγεί όλα τα τραγούδια, όπως το ομώνυμο τραγούδι “Frost And Fire” και το “Edge Of A Knife” και τα δύο κλασικά. Οι στίχοι είναι για τη ζωή, την επιμονή του να είσαι μόνος σου, όλα τα τραγούδια είναι μεγάλα σε διάρκεια, εκτός από τα δύο τελευταία αυτά τα δύο τραγούδια μπερδεύουν λίγο τον ρυθμό του δίσκου, αλλά τα πρώτα πέντε είναι πραγματικά pure fucking Heavy Metal.
Εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα Heavy Metal album, από ένα από τα πιο χαρακτηριστικά cult-obscure και δυστυχώς παραγνωρισμένα Αμερικάνικα Metal συγκροτήματα ακόμη και από μπάντες της εποχής μας, αυτή η μπάντα έχει την μυστικιστική αύρα όπως οι Witchfynde και μια μαγεία που υπερβαίνει στο χρόνο και κάνει αυτόν το δίσκο ναι είναι διαχρονικός για πάντα και σημείο αναφοράς.

Η μουσική των Cirith Ungol είναι σκοτεινή, βέβαια ίσως να μην σας αρέσει πολύ με το πρώτο άκουσμα, ίσως στους περισσότερους λόγω του τραγουδιστή Tim Baker, ο οποίος ακούγεται όμορφα και βλάσφημα προτού να συνηθίσετε τη βραχνή raspy φωνή του. Πολλά από τα τραγούδια έχουν την παρουσία πλήκτρων δημιουργώντας μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, αλλά ευτυχώς δεν είναι υπερβολική, σε σύγκριση με το “King Of The Dead” αυτό το album είναι λιγότερο doomy. Αυτό δεν το λέω σαν να είναι κακό, κάθε άλλο μάλιστα, είναι καλύτερο από τα περισσότερα χάλια που κυκλοφορούν σήμερα στο Metal.  

Αρκετά ενδιαφέρον σαν δίσκος, για όσους δεν τους έχετε ακούσει θα ήθελα να σας τον συστήσω μαζί με τον επόμενο, και οι δύο δίσκοι αντιπροσωπεύουν με τον καλύτερο τρόπο την νοσηρή μουσική τους.

Το ντεμπούτο τους ήταν ένα αξιοπρεπές album με θέματα γύρω από το ξίφος, τη μαγεία και την φαντασία, ο Tim Baker δεν είναι και ο πιο μελωδικός τραγουδιστής του κόσμου, έχει όμως μια θεατρική χροιά τραγουδώ-μιλώ για σχεδόν ολόκληρο το δίσκο, αλλά η μουσική της μπάντας είναι αρκετά ισχυρή, είναι ευχάριστη που πρέπει να αξίζει λίγο από το χρόνο σας.

Με επίκεντρο το “Frost And Fire” οι Cirith Ungol, με το ταλέντο και το σπαθί τους κέρδισαν μια θέση στο πάνθεον του Heavy Metal, αναγνωρίστηκαν (δυστυχώς) έστω και μετά θάνατον από μια μεγάλη και φανατική μερίδα οπαδών. Έχοντας στο μυαλό μου τους κόπους, τις θυσίες και τις δυσκολίες που πέρασε αυτό το σχήμα προκείμενου να κρατήσει την φλόγα του Heavy Metal αναμμένη, αρνούμαι για μια ακόμα φορά να δω το Heavy Metal ως το ανώδυνο παιχνιδάκι το οποίο διασκεδάζει διάφορους εκεί έξω. Το Heavy Metal κατακτείται όπως όλα τα όμορφα πράγματα που είναι πάντα δύσκολα, δεν χαρίζεται. Για κάποιους αυτά είναι γραφικότητες, για κάποιους άλλους στάσεις ζωής.

“Demons Circle The Smoky Skies, Your Fate Hangs Before You,

On A Wheel Of Fire.
As You Stand Revealed To Satan’s Eye,
In Cirith Ungol, Tower Of Fire”

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ CIRITH UNGOL

Frost And Fire [1981]

King Of The Dead [1984]

One Foot In Hell [1986]

Paradise Lost [1991]

Servants Of Chaos [2001]