BANG

BANG

1972

(Capitol)

SIDE I: "Lions Christmas", "The Queen", "Last Will", "Come With Me".

SIDE II: "Our Home", "Future Shock", "Questions", "Redman".

BANG: Frank Ferrara – Vocals/ Bass, Frank Glicken – Guitars and Tony D’iorio – Drums.

Produced by Michael Sunday.

Άλλο ένα δυναμικό Hard Rock/ proto-Metal trio, ήταν οι Bang από την Philadelphia (USA), που δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 1969 από τους δύο Frank (Ferrara και Glicken).

Αυτοί οι τρείς τύποι υπηρέτησαν ανεπανάληπτα το Hard Rock, κυκλοφορόντας αυτό το ντεμπούτο album, με σκληρά, βαριά έως ατσάλινα riffs. Ενώ τι να πεις για την μοναδική φωνή του Frank Ferrara, που σε μαγνητίζει αγγελικά με το πρώτο κιόλας άκουσμα. Έμειναν κυρίως σε obscure κατάσταση, χωρίς να κάνουν ποτέ την τεραστία επιτυχία, όχι ότι δεν την άξιζαν κάθε άλλο μάλιστα. Οι Bang ήταν ένα αυστηρά επιβλητικό trio, με εμπνευσμένες συνθέσεις, σφυρηλατημένα σκληρά proto-Metal τραγούδια. Η μουσική τους ήταν στο πνεύμα της εποχής, που οδηγούσε το Rock σε κάπως πιο σκληρά και πιο δυναμικά μουσικά μονοπάτια. ‘Ηταν επίσης και πιο σαρωτικοί και πολύ πιο άγριοι από πολλά σχήματα της εποχής τους, αρχές των 70’s. Θεωρώ το πρώτο τους ομώνυμο δίσκο, δημιούργημα από τα λίγα και  παγκόσμιας εμβέλειας, που πρέπει ν’ ακούσει κάθε παλιός γνήσιος Hard Rock οπαδός.

Απολύτως, αυτός ο δίσκος είναι σχεδόν τόσο καλός και τόσο βαρύς, όσο είναι το “Master Of Reality” των Black Sabbath, δυστυχώς όμως οι Bang έμειναν στην αφάνεια, και αυτό είναι αν μη τι άλλο πολύ κρίμα.

Υπάρχουν κάποια εκπληκτικά έξυπνα μουσικά θέματα εδώ, παράδειγμα, πόσα τραγούδια Metal ξέρεις για τους Χριστιανούς που τρέφονται από τα άγρια ​​θηρία στη ρωμαϊκή αρένα; Αυτό είναι το αντικείμενο των στίχων του "Lions Christians", το καλύτερο τραγούδι των Bang. Υπάρχει επίσης το πομπώδης "Future Shock" και το βροντερό "The Queen", ένα έπος για μια πόρνη που ειδικεύεται σε kinky πελάτες. Ένα από τα πράγματα που κάνουν το "Bang" τόσο μεγάλο είναι η σταθερά υψηλή ποιότητα των τραγουδιών και τα εξαγριωμένα κιθαριστικά riffs, ενώ τα drums είναι επίσης σε πρώτο βαθμό δυναμικότητας.

Εάν είστε λάτρης των Pentagram, των Rush, των Black Sabbath, των Uriah Heep ή των Budgie, αυτό το πρώτο album των Bang θα πρέπει να το αγαπήσετε στα σίγουρα, καθώς συνιστάται ανεπιφύλακτα.
Πολύ συχνά και ο ήχος και τα φωνητικά είναι σαν ένα αμάλγαμα από Ozzy (Black Sabbath) και Burke Shelley (Budgie) και αυτό είναι ένα πολύ καλό πράγμα. Ενώ σε κάποια σημεία η φωνή του Frank Ferrara, μου θυμίζει αρκετά τον Eric Wagner των Trouble.
Είναι ένα album από μια δυστυχώς υποτιμημένη μπάντα, το “Bang” είναι ένας από τους σημαντικότερους δίσκους των αρχών της δεκαετίας του '70, πρόκειται λοιπόν, για proto-Heavy Metal στο ξεκίνημα του.

Μουσικά το album είναι ένα Heavy Metal αριστούργημα που δεν είναι ένα συνηθισμένο Blues-driven ή Heavy Psych, αρχών 70’s ή τέλη 60’s, οι συνθέσεις είναι μόλις Heavy Metal, αλλά όχι και περίπλοκες. Στιχουργικά σε ​μερικά τραγούδια, έχει μια γεύση μυστηρίου και με σκοτεινά θέματα τύπου Black Sabbath και Blue Oyster Cult. Έτσι, ο ακροατής ακούει εκπληκτικά μοναδικά τραγούδια, που ήταν σύνηθες στις αρχές της δεκαετίας του '70, με Hard Rock ύφος πάνω στο Heavy Metal.

Τουλάχιστον το 90% από τα τραγούδια του δίσκου είναι standard ότι θα σας αρέσουν όπως τα "Lions Christians", "The Queen", "Come With Me", "Questions", "Redman" και “Future Shock”.
Κρίμα που η παραγωγή του Michael Sunday (Blue Cheer) δεν είναι και τόσο δυνατή όσο θα ήθελα, άλλα δεν πειράζει.

Η μπάντα κατάφερε να κυκλοφορήσει 3 δίσκους στην Capitol, αλλά αυτό και το δεύτερο είναι τα πιο βαριά και τα καλύτερα στην συνολική τους δισκογραφία, ενώ το τρίτο είναι το πιο αδύναμο. Έτσι η Capitol τους εγκαταλείπει κάπου στα 1973, όπου και χάνουν το δισκογραφικό τους συμβόλαιο, επανήλθαν εν μέρη με ένα album το 1999, ενώ έκαναν και reunion το 2004.  

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ BANG

Bang [1971]

Mother/ Bow To Be King [1972]

Music [1973]

RTZ – Return to Zero [1999]

The Maze [2004]

Death Of A Country [2011]

TRIVIA:

Ο κιθαρίστας Frank Glicken ολοκλήρωσε τα κιθαριστικά μέρη όλου του πρώτου δίσκου, μέσα σε μόνο 2 ώρες, ακούγοντας με ακουστικά το "Paranoid" πολύ δυνατά.

Το album “Death Of A Country”, αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει πριν από το ομώνυμο δίσκο τους, αλλά η εταιρεία τους δεν το ήθελε, τελικά βγήκε στο φως της ημέρας μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, κάλιο αργά παρά ποτέ έτσι δεν είναι;