Το συγκρότημα αυτό, δεν είναι ένα Heavy συγκρότημα της σειράς, αλλά τέσσερεις ταλαντούχοι μουσικοί που ξέρουν, που να οδηγήσουν την μουσική τους. Οι Stray αν και είχαν μια παραγωγική καριέρα από καλούς δίσκους, δεν κατάφεραν ποτέ να ξεφύγουν και να αποκτήσουν τη φήμη, που απολάμβαναν συγκροτήματα όπως ας πούμε οι… Cream, οι Thin Lizzy ή ακόμη και οι Mountain. Σχηματίστηκαν το 1966 και μουσικά κινήθηκαν μεταξύ του Hard Rock, του Prog και του σκληρού R&B, το group φλέρταρε με επιτυχία καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Άφησαν το στίγμα τους στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έχοντας στην κατοχή τους εξοπλισμό φωτισμού, πυροτεχνήματα και μεταφορικό μέσο, σε μια εποχή που τα περισσότερα συγκροτήματα έβγαιναν στη σκηνή, μόνο για να παίξουν. Οι περιπλανώμενοι Stray χρονολογούνται από το 1966, όταν ο έφηβος Steve Gadd (τραγούδι), ο Del Bromham (κιθάρα), ο Gary Giles (μπάσο) και ο Steve Crutchley (drums), σχημάτισαν το συγκρότημα, ενώ, όλοι πήγαιναν στο “Christopher Wren School” στο Λονδίνο. Σε αυτό το σημείο, ο μέσος όρος ηλικίας των μελών του group ήταν τα 14, ο Steve Crutchley, τους εγκατέλειψε για να ακολουθήσει την Jazz μουσική και αντικαταστάθηκε από τον Richie Cole. Άρχισαν να γίνονται τακτικό group στις καυτές πίστες των μικρών clubs του Λονδίνου, το 1969 υποστήριξαν τα live των Groundhogs και υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο με την μικρή Transatlantic Records, το 1970. Ο όρος «stray» (αδέσποτος), είχε ανεπίσημα επικρατήσει στην Αγγλία το 1970, χαρακτηρίζοντας ένα ιδιόρρυθμο αλλά και ιδιαίτερο στυλ μουσικής με εκφραστές όπως οι Pink Fairies, οι Foghat, οι Geordie, οι Strife, οι Groundhogs, ή οι Snafu, πρόκειται δηλαδή, για συγκροτήματα με Blues και Boogie καταβολές που έπαιζαν ελεύθερα χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση σε κάποια κλισέ κι επίπεδα. Αυτό ήταν και οι Stray…
Εμφανίστηκαν στο festival του “Reading” το 1971, δίπλα σε καλλιτέχνες όπως οι Rory Gallagher, Medicine Head και Van Der Graff Generator. Η πρώτη περιοδεία των Stray στη Βρετανία έγινε τον χειμώνα του 1971, το συγκρότημα θα περιοδεύσει επίσης στην Ευρώπη, ως supporting για τους Ten Years After. Θα επιστρέψουν στο Ηνωμένο Βασίλειο για περισσότερες συναυλίες με τους Status Quo, πριν κάνουν περιοδείες σε όλη τη χώρα, με τους Groundhogs. Εξασφάλισαν άλλη μια θέση στο Reading το 1972, ενώ, το line-up του group θα παραμείνει σταθερό μέχρι το 1974, όταν και επιστρατεύτηκε ένας επιπλέον κιθαρίστας, ο Pete Dyer. Ο Gadd έφυγε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Stand Up And Be Counted” (1975), αφήνοντας τους Bromham και Dyer, να μοιραστούν τα κύρια φωνητικά. Το συγκρότημα, είχε το πρώτο του ραντεβού στην Αμερική το 1975, εμφανίζοντας μαζί με τους Spirit και Canned Heat και στη συνέχεια βρέθηκαν να ανοίγουν τις συναυλίες, στην πρώτη βρετανική περιοδεία των KISS, το 1976. Το συγκρότημα κέρδισε άλλο ένα αξιόλογο supporting, αυτή την φορά για τους Καναδούς Rush, στο πρώτο τους εγχείρημα για λίγη επιπρόσθετη δημοσιότητα. Δυστυχώς, παρά την πρόοδο που σημειώθηκε από τα live του group, στα τέλη του 1977 το συγκρότημα, είχε πολλές οικονομικές πιέσεις, από την εταιρεία του κι άρχισαν οι προστριβές. Ο Del Bromham, θα ήταν ο πρώτος που θα ξεκινούσε solo καριέρα, ενώ, έκανε περιοδείες στα club με το συγκρότημα του, που ονομάζονταν ως Del Brohman Band. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980, οι Stray αναμορφώθηκαν από τους Dyer, Cole, Giles και με νέους κιθαρίστες τους Don Hollis και Tony Pow. Η νέα αυτή ενσάρκωση του συγκροτήματος υποστήριξε τους Saga, στη βρετανική περιοδεία του καναδικού group το 1981. Ωστόσο, αυτό το line up σύντομα διαλύθηκε, με τους Pow και Hollis να αποχωρούν υπέρ του Bromham, που επέστρεψε ξανά στο συγκρότημα. Με τον Bromham πίσω στο συγκρότημα, έπαιξαν με τους Baron Rojo, στην Ισπανία το 1982, ο Gadd επέστρεψε κι αυτός πίσω το 1984 και το line-up περιλάμβανε τους Giles, Cole, Bromham και τραγουδιστή τον Peter Dyer, κυκλοφορούν και το πρώτο τους live album το καλό “Live At The Marquee”. Αν και το τέλος ήταν κοντά για τους οικονομικά ταλαιπωρημένους Rockers, ο Bromham δημιούργησε ξανά το συγκρότημα στα 1997, ως τριμελές μετονομάζοντας τους σε Del Bromham's Stray και βγάζοντας το album “New Dawn”. Έκτοτε και μέχρι το 2023, έχουν κυκλοφορήσει τρία studio και άλλα τόσα 3-4 live albums, χωρίς κανένα όμως ενδιαφέρον. Στην δεκαετία του 1970, οι Stray, έπαιζαν βρώμικο αλλά έντεχνο Boogie Blues, Hard Rock με ευρείες προοπτικές, κάποτε η μουσική τους γίνετε ορχηστρική και άλλοτε θυμίζει Folk, πάντως ο βασικός πυρήνας του ήχου τους είναι τις περισσότερες φορές το Hard Rock, έστω και κάπως παραλλαγμένο. Κινήθηκαν όπως είπαμε, σ’ ένα ελεύθερο Hard Rock πεδίο και η θεματογραφία τους δεν διαφέρει εκ πρώτης όψεως απ’ αυτήν των Foghat ή των Black Oak Arkansas. Με τη διάφορα ότι οι Stray, ήταν ένα πιο σοφιστικέ σχήμα που εμβάθυνε και συχνά φιλοσοφούσε πάνω στα μουσικά θέματα του.
STRAY
70’s STUDIO ALBUMS
ONE-BY-ONE
(June-1970)
SIDE I: “All In Your Mind”, “Taken All The Good Things”, “Around The World In Eighty Days”, “Time Machine”.
SIDE II: “Only What You Make It”, “Yesterday's Promises”, “Move On”, “In Reverse/ Some Say”.
GROUP: Stephen Gadd – Vocals, Derek Bromham – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Ειδικά στα 70’s οι Stray, θα μας έδιναν πάντα καταπληκτικούς δίσκους και το ντεμπούτο τους είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Ενώ, ουσιαστικά ερμηνεύουν πολυάσχολο, Ρrogg Ηeavy κιθαριστικό Rock, αυτό το συγκρότημα είναι ευλογημένο με εφευρετικές ιδέες και την ενέργεια να τις εκτελέσουν με αρκετό μεράκι, έχουν αρκετό σκληρό Blues Rock, στις φλέβες τους. Ρίξτε ας πούμε μια ματιά στο “In Reverse/ Some Say”, το οποίο έχει τα πάντα, από γραμμές διπλής κιθάρας, μικρές προόδους συγχορδιών ala-Sabbath και καλπάζοντες ρυθμούς. Το ίδιο ισχύει και για το “All In Your Mind” και το ισχυρά παλλόμενο πιο σύντομο “Only What You Make It”, που είναι εξίσου καλό. Πραγματικά δεν υπάρχει κακό τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο και ο ήχος τους θυμίζει, τους Αμερικανούς Bang, καθώς το συγκρότημα δεν προσπαθεί να είναι σκληρά βαρύ, η μουσική τους ούτως ή άλλως, βγαίνει αβίαστα. Πραγματικά ένας από τους καλύτερους δίσκους των αρχών της δεκαετίας του 1970, στον χώρο του Proto Metal, έπρεπε να τα είχαν καταφέρει και εμπορικά, αλλά αυτό δεν έγινε δυστυχώς. Καταπληκτικό λοιπόν, Hard Rock από το Ηνωμένο Βασίλειο, αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε γι’ αυτούς, τον θρύλο του Heavy Metal τον Steve Harris, όπου είναι μεγάλος fan του group. Άλλωστε, το “All In Your Mind” θα το διασκεύαζαν αργότερα οι Iron Maiden, αφού ομολογουμένως είναι ένα καταπληκτικό Proto-Metal τραγούδι, με δυνατή κιθάρα. Το “Around The World In Eighty Days” είναι ένα pure Hard Rock song, αλλά και το “Move On Kills” είναι επίσης, μοναδικό. Πρέπει οι λάτρεις του Hard Rock και του Metal, να ακούσουν τους Stray; όσοι δεν τους έχετε ακούσει ποτέ… ίσως αυτό να μην αποτελεί έκπληξη (για μένα), αλλά είναι κρίμα αν μην τους ξέρετε. Το πρώτο τους album, αποτυπώνει έναν σπάνια ψυχεδελικό Hard Rock ήχο, κατά κάποιο τρόπο δημιουργεί ένα περίεργο μείγμα από Jimi Hendrix, Black Sabbath, Yardbirds αλλα και Wishbone Ash περισσότερο στα φωνητικά. Το στυλ τους είναι πιο κοντά και στα ψυχεδελικής εποχής συγκροτήματα, αλλά με έναν πιο βαρύ και πιο ώριμο Hard ήχο. Υπάρχει επίσης και κάποιες σκληρές Blues επιρροές, κυρίως στο “Taken All Τhe Good Things” και στο “Only What You Make It”. Όλα τα τραγούδια είναι καλά ενωμένα και η ενορχήστρωση καλά εκτελεσμένη, με αρκετές εκπλήξεις και να παραμείνει ενδιαφέρον, από την αρχή μέχρι το τέλος. Γενικά οι στίχοι δεν είναι τόσο ενδιαφέροντες όσο η μουσική, αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό πρόβλημα… καθώς η μουσική είναι εξαιρετική, είναι πολύ κυρίαρχη στην κιθάρα, ενώ, το μπάσο και τα τύμπανα βάζουν τις γερές βάσεις του συγκροτήματος. Αυτό ήταν ένα άλλο συναρπαστικό συγκρότημα εύρημα, που το ανακάλυψα δυστυχώς, στις αρχές των 90’s, αλλά τότε ανησυχούσα γιατί δεν μπορούσα να βρω τους δίσκους τους, εύκολα. Αλλά το πάθος με το οποίο παίζουν οι Stray, σχεδόν σε όλα τα 70’s albums, ήταν αυτό που με κέρδισε, ασυναγώνιστο με πλήρη Hard Rock παραφροσύνη. Δεν έχω παράπονο, δεν υπήρχε ούτε ένα κακό τραγούδι ειδικά στα 70’s album τους, μου άρεσαν τόσο πολύ, αλλά το σπουδαίο είναι ότι πάντα μόλις άκουγα αυτά τα παλιά βινύλια, όλο και κάτι καινούργιο μουσικά ανακάλυπτα.
(March-1971)
SIDE I: “Son Of The Father”, “Nature's Way”, “Where Do Our Children Belong”, “Jericho”.
SIDE II: “Run Mister Run”, “Dearest Eloise”, “Do You Miss Me”, “Suicide”.
GROUP: Stephen Gadd – Vocals, Derek Bromham – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Σχεδόν έχει την δύναμη του ντεμπούτου τους, αλλά όχι και τόσο αρκετά. Το “Suicide”, το “Jericho”, το “Run Mister Run” και το “Sons Of The Father”, είναι όλα υπέροχα Hard Rocking songs, παραδόξως όμως, οι δύο μπαλάντες είναι που ξεχωρίζουν τα “Dearest Eloise” και “Where Do Our Children Belong”. Τι θα κερδίζετε όταν οι King Crimson, οι Black Sabbath και μια πρέζα από Grand Funk ενώνονται σ’ ένα σκουριασμένο μπλέντερ; αλλά απ’ ότι φαίνεται οι Stray, ήταν το υλικό που βγήκε μέσα από αυτό το μπλέντερ… Τα φωνητικά είναι δυναμικά και η συνθέσεις δεν είναι καθόλου ανυπόφορες, διάολε αυτό το πράγμα είναι δυνατό και η κιθάρα καθοδηγεί τον δίσκο. Η μελωδία του “Do You Miss Me”, είναι που θα σε τραβήξει να ακούσεις αυτό το album, αλλά και τα γύρω τραγούδια από αυτό είναι δυνατά και επικεντρώνονται σ’ έναν συνδυασμό με τις καλύτερες μελωδίες, πρακτικά θα περάσετε πολύ όμορφα ακούγοντας αυτό το δισκογραφικό έργο. Λατρεύω το δυνατό αυτό Hard Rock album, αν και το “Suicide” δεν είναι τόσο φοβερό όσο το ντεμπούτο τους “Stray”, εξακολουθεί να είναι όμως ένας πολύ απολαυστικός δίσκος, για όποιον αναζητά κάποια βαριά και σκληρή Hard Rock ψυχαγωγία με βάση την κιθάρα. Τα solo είναι τόσο εντυπωσιακά όσο αυτά στο πρώτο τους LP, αλλά και τα τραγούδια είναι αρκετά δυνατά, είναι κάπως δύσκολο να επιλέξεις ξεκάθαρες στιγμές που να ξεχωρίζουν, γιατί αυτό το album είναι πολύ καλό από την αρχή μέχρι και το τέλος. Λοιπόν, τα δύο τελευταία τραγούδια είναι υπέροχα, οπότε αυτά τα δύο μπορεί να είναι τα αγαπημένα μου αν χρειαστεί να διαλέξω κάποια. Αλλά συνολικά, είναι εύκολο να σας προτείνω αυτό το δεύτερο album των Stray, για όλους εσάς που απολαμβάνετε και το ντεμπούτο τους, αλλά και για όλους εκείνους που τους αρέσουν τα Hard Rock groups, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, με έμφαση στην σκληρή κιθάρα. Είναι λίγο πιο αδύναμο σε σύγκριση με τον προκάτοχο του, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ επίσης. Μια ικανή Hard Rock κυκλοφορία, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, με πολλή ενέργεια, καλές συνθέσεις, υπέροχο και δυνατό μπάσο και μερικούς ευχάριστα δυνατούς, τόνους κιθάρας. Ωστόσο, το συγκρότημα προσπαθεί να οδηγήσει τα ψηλότερα, ταχύτερα και πιο άγρια ηχητικά κύματα του Hard Rock της δεκαετίας του 1970, έτσι, με κάνει να σκέφτομαι ένα είδος σκληρού Rock, που προσπαθεί να φτάσει τους Deep Purple.
(February-1972)
SIDE I: “Our Song”, “After The Storm”, “Sister Mary”, “Move That Wigwam”.
SIDE II: “Leave It Out”, “How Could I Forget You?”, “Mr. Hobo”, “Queen Of The Sea”.
GROUP: Stephen Gadd – Vocals, Derek Bromham – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Οι Stray είναι μια ενδιαφέρουσα, ελάχιστα γνωστή περίπτωση συγκροτήματος, που πρέπει να τους θαυμάσετε για τη μακροζωία τους, αν και έχουν υποστεί πολλές αλλαγές στη σύνθεση τους, κατά τη διάρκεια της δισκογραφικής τους καριέρας. Το συγκρότημα φτιάχτηκε το 1966 κι έκανε ένα διάλειμμα έξι ετών μεταξύ 1977 και 1983 και ο Bromham ήταν ο βασικός στύλος του group. Τούτο το LP, είναι το τρίτο studio του συγκροτήματος και λέγετε “Saturday Morning Pictures”, όπου τους βρίσκει να συμπαραγωγούν μαζί με τον Martin Birch (ο οποίος ήταν επίσης και μηχανικός ήχου). Επιτρέψτε μου λοιπόν, να πω, ότι αυτό ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα album, που άκουσα 18 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, δηλαδή το 1990. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερα πρωτότυπο σε αυτά τα οκτώ τραγούδια, αλλά το συγκρότημα είχε τον τρόπο να κάνει το συμβατικό σκληρό Rock απολαυστικό και να το ωθήσει λίγο έξω από τον κοινό κανόνα. Προσέξτε, αγνοήστε τις κριτικές που χαρακτηρίζουν αυτούς τους τύπους μόνον ως Progressive Rockers, δεν υπάρχουν μόνον προοδευτικές νότες σε αυτά τα Hard Rock grooves τραγούδια. Ίσως το εξώφυλλο του δίσκου, που δημιουργήθηκε από την Hipgnosis να φαινόταν κάπως προοδευτικό. Ο τραγουδιστής Steve Gadd, στο album είναι ένα από τα κύρια όπλα του group, ο τύπος είχε μια από αυτές τις τραχιές φωνές που περιστασιακά σε άφηναν να αναρωτιέσαι αν θα τα κατάφερνε μέσα και σε αλλά συγκροτήματα;, ναι, θα μπορούσε να σταθεί. Σίγουρα αν ακούσετε τα… “Our Song”, “Sister Mary” ή το Folk Rock “Queen Of The Sea”, που απέδειξαν την ικανότητα του τραγουδιστή να δημιουργεί γλυκές και άκρως εμπορικές μελωδίες με αρμονικά φωνητικά. Σε αυτό το σκηνικό η μυστική ομορφιά του συγκροτήματος, ήταν ο κιθαρίστας Del Bromham, ο τύπος προφανώς, μελέτησε πολύ τις δυναμικές συγχορδίες σε όλο το album, απλά φοβερός. Το “Saturday Morning Pictures”, είναι ένα από εκείνα τα σπάνια albums της συλλογής μου, όπου δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να με κάνει να σηκωθώ και να πάω το βινύλιο στο επόμενο τραγούδι. Μου είναι δύσκολο να δώσω μεγαλύτερους επαίνους, γιατί οι Stray, είναι πια εδώ και καιρό, ένα ξεχασμένο συγκρότημα από το Ηνωμένο Βασίλειο, που δεν ασχολείτο κανείς μαζί του. Οι νεοι οπαδοί του σκληρού Rock, θα έπρεπε ν’ ασχοληθούν μαζί τους, γιατί αυτό το group, έπαιζε διασκεδαστικό και αρκετά διαφορετικό κιθαριστικό Hard/ Blues Rock, αναμεμειγμένο με Heavy Psych και Prog Rock. Τα προηγούμενα βινύλια του συγκροτήματος, περιλαμβάνουν τραγούδια που μου θυμίζουν περιστασιακά μια ψυχρή, αλλά πιο βαριά εκδοχή των Savoy Brown, ενώ άλλες φορές περπατούσαν στο μουσικό έδαφος παρόμοιο με τους Robin Trower, Toad, Rory Gallagher, ακόμη και Captain Beyond. Ανεξάρτητα από αυτό, οι Stray διέθεταν ένα αναμφισβήτητο σκληρό στυλ και είναι κρίμα που το συγκρότημα δεν κέρδισε ποτέ την μεγάλη αναγνώριση, ειδικά στην Αμερική. Πράγματι, ανακάλυψα αυτό το υπέροχο συγκρότημα στη δεκαετία του 1990 και εξακολουθώ να έχω τα παλιά και καλά 70’s studio album τους. Μετά την ακρόαση του “Suicide”, οφείλω να ομολογήσω ότι οι Stray, θα είναι ένα συγκροτημα που θέλετε να ψάξετε, εάν είστε παλιοί και γνήσιοι 70’s Hard Rock οπαδοί. Είναι πραγματικά ένα υπέροχο album, με βαρύ riff-age και λίγη προοδευτική προσέγγιση στις Rock μελωδίες τους. Αλλά, αν πιστεύετε ότι αυτά τα παλιά σκληρά Rock groups, θα είναι απολύτως χάλια, αφήστε κάποια λεπτά ακρόασης κι αν δεν θα σας πάει κάπου ψηλότερα, τότε έχετε πέσει τελείως σε βούρκο και δεν πρόκειται να βγείτε ποτέ από εκεί μέσα. Οι Stray, είχαν το μεγαλείο όλων των εποχών, τα Βoogie riff τους μου θυμίζουν τους Ten Years After και η φωνητική τους προσέγγιση, έχει κάτι από τους Thin Lizzy.
(April-1973)
SIDE I: “Changes”, “Come On Over”, “Alright Ma!”, “Oil Fumes & Sea Air”, “Gambler”, “Hallelujah”.
SIDE II: “I Believe It”, “Pretty Thing”, “Soon As You've Grown”, “Leave It Down To Us”.
GROUP: Stephen Gadd – Vocals, Derek Bromham – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Με την πάροδο του χρόνου ο ήχος τους άρχισε να γίνεται όλο και πιο τραχύς, ενώ, το “Mudanzas” είναι η έναρξη της δεύτερης και πιο δυναμικής περιόδου των Stray. Τούτο είναι το τέταρτο studio album του group, που σημαίνει «αλλαγή» στα Ισπανικά και σημαίνει επίσης και αλλαγή κατεύθυνσης, καθώς φέρνουν νέα στοιχεία στην μουσική τους. Υπάρχει όμως κι ένας νέος παραγωγός, εκτός από σαστισμένους θαυμαστές τους, αλλά κατά ειρωνικό τρόπο αυτό ήταν το πρώτο τους, χρυσό LP. Το “Mudanzas” είναι το album όπου οι Stray, έχασαν λίγο από την παλιά σκληρή μουσική πλοκή τους, βασικά σε αυτό το LP έγιναν ένα Bar/ Boogie Rock group, με μερικά πρόσθετα έγχορδα που ελάχιστα βοηθούν. Το πώς ένα συγκρότημα, που κυκλοφόρησε ένα από τα σπουδαία ψυχεδελικά Hard Rock album όλων των εποχών (ντεμπούτο), γεμάτο με εφέ, έγινε ένα απογυμνωμένο απλό Rock συγκρότημα;… Υποθέτω πως αυτό ήθελε η βάση των οπαδών τους εκείνη την εποχή, συνέχισαν όμως με αυτόν τον τρόπο για πολλά χρόνια, οπότε φαίνεται ότι τους βγήκε οικονομικά. Με αυτό το album οι Stray έγιναν ένα μέσο Ηard Rock συγκρότημα και δεν επέστρεψαν ποτέ στην κορυφή των τριών πρώτων δίσκων τους, ευτυχώς, είναι ένα ευχάριστο, μελωδικό δισκογραφικό έργο με όμορφα τραγούδια και εξαιρετική ποιότητα ήχου. Το “Mudanzas” δεν είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο τους, μπορεί ο κόσμος απογοητεύτηκε από τα πνευστά που υπάρχουν σε μερικά από τα τραγούδια, αλλά νομίζω ότι λειτουργούν, ειδικά στο “Gambler”. Δεν είναι το καλύτερο Rock album της εποχής του, αλλά αξίζει να το ακούσετε. Όχι τόσο δυνατό ή ευχάριστο όσο το προηγούμενο “Saturday Morning Pictures”, αλλά διατηρήθηκαν ενδιαφέρουσες οι ορχηστρικές προσθήκες στην εξέλιξη στον ήχο τους. Δεν είναι ένα album στο οποίο θα επιστρέφω τόσο συχνά όσο τα προηγούμενα τρία, αλλά υπάρχουν ακόμη αρκετά πράγματα εδώ μέσα, για να κάνουν τούτο το album κορυφαίο, αλλά μπορώ να καταλάβω από την άλλη, γιατί πολλοί οπαδοί το αναφέρουν ως το αγαπημένο τους. Το “Gambler” είναι το αποκορύφωμα του δίσκου… Το περίεργο είναι ότι στα 1974, αυτό το album κυκλοφόρησε σε Ελληνική κόπια και φυσικά ήταν το μόνο που βγήκε σε βινύλιο στην Ελληνική αγορά, από αυτό το group.
(May-1974)
SIDE I: “Tap”, “Move It”, “Hey Domino”, “Customs Man”, “Mystic Lady”, “Somebody Called You”.
SIDE II: “Give It Up”, “Like A Dream”, “Don't Look Back”, “Right From The Start”, “Our Plea”.
GROUP: Stephen Gadd – Vocals, Derek Bromham – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Ένα ισορροπημένο album από το group, αν και άρχισαν να κινούνται προς διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις. Τυπικό Ηard Rock έργο, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με μερικό Blues Rock και Power Southern Rock, μ’ εξαιρετική ποιότητα εγγραφής, αλλά και εξαιρετική ποιότητα παραγωγής. Αυτό το album δεν ηχογραφήθηκε καθόλου άσχημα (όπως τα περισσότερα της 2ης κατηγορίας των Hard Rock, που έγιναν στα 1974), αυτό το LP θα γινόταν μια ολοκληρωτική καταστροφή. Τα πειράματα των Stray με τα πνευστά τελείωσαν αν και αυτά τα όργανα είναι παρόντα σε τούτο το βινύλιο, αλλά ο ρόλος τους περιορίζεται στο ελάχιστο. Ναι, τώρα φλερτάρουν με το Boogie και επίσης με το Country Rock, παρεμπιπτόντως, αυτό είναι το πρώτο album στη δισκογραφία του group, όπου το συγκρότημα φαίνετε στο εξώφυλλο. Συνολικά, το “Move It” αποδείχθηκε πιο απλό, αλλά και πιο επιτυχημένο από τους προκατόχους του, τα… “Hey Domino”, “Customs Man”, “Mystic Lady”, “Give It Up”, “Like A Dream And Don't Look Back”, θα μπορούσαν να τοποθετηθούν, με ασφάλεια στην Country Rock δεκαετία του 1940. Ο ρόλος του Steve Gadd, ως συνθέτη αυξήθηκε και αυτό οδήγησε σε μια αλλαγή στο μουσικό στυλ του συγκροτήματος, κρίμα που μετά από αυτό το album, έφυγε από το group. Σε σύγκριση με το “Mudanzas” υπάρχει σαφής βελτίωση, το “Move It”, είναι ένα πολύ καλό album. Τούτο το πέμπτο studio album των Stray του 1974, ήταν και το πρώτο τους που ηχογραφήθηκε στην Αμερική (στο Connecticut για την ακρίβεια) και αντιπροσώπευε μια προσέγγιση στο back-to-basics, ακολουθώντας τις Baroque ενορχηστρώσεις και τα εκπληκτικά τμήματα που κυριαρχούσαν στο “Mudanzas”, του προηγούμενου έτους. Κατά ειρωνικό τρόπο, όμως, ακόμη και οι οπαδοί που πίστευαν ότι αυτό το album ήταν λίγο υπερβολικό, πιθανότατα θα συμφωνούσαν ότι η συγκριτική απλότητα του “Move It”, είναι πιο Boogie Rock κι έμοιαζε περισσότερο σαν μια δημιουργική ανακατεύθυνση. Το συγκρότημα που μέχρι τώρα, απέφευγε σθεναρά να ηχογραφήσει διασκευές για οποιοδήποτε λόγο, η συμπερίληψη της αρχαίας επιτυχίας του Cliff Richard, το “Customs Man” ήταν μια έκπληξη για όλους. Ως εκ τούτου, δεν ήταν καθόλου περίεργο ότι το “Move It”, σηματοδότησε και την ολοκλήρωση της μακροχρόνιας σχέσης των Stray, με την Transatlantic Records και την αποχώρηση του Gadd λίγο αργότερα. Αν και θα επιχειρούσαν να ξαναρχίσουν την καριέρα τους, με το πιο οικείο και πιο εκλεκτικό “Stand Up And Be Counted”, του 1976.
(June-1975)
SIDE I: “Stand Up And Be Counted”, “For The People”, “As Long As You Feel Good”, “Waiting For The Big Break”, “Precious Love”.
SIDE II: “Smile”, “Maybe You Do”, “Down, Down, Down”, “Woolie”, “Everyday Of My Life”, “The End”.
GROUP: Derek Bromham – Vocals/ Guitar, Pete Dyer – Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Τούτο το album, ηχογραφήθηκε αφότου μεταπήδησαν από τη μικρή Transatlantic Records στην Pye Records, αλλά βρήκε επίσης, το συγκρότημα και σε μια σημαντική αλλαγή. Ο κιθαρίστας Peter Dyer, ήρθε με σκοπό να επιτρέψει στον Steve Gadd να επικεντρωθεί στα φωνητικά, φυσικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχαν σχεδιάσει, με τον Gadd να παραιτείται, έτσι ο κιθαρίστας Del Bromham, μπήκε στο κενό που προέκυψε. Ο Del και το υλικό που είχε γράψει με το βλέμμα του προς μια solo κυκλοφορία, επαναδιασκευάστηκε για να κυκλοφορήσει ως ένα νέο album των Stray. Εκτός από τη συγγραφή από το Del, στα δέκα από τα έντεκα τραγούδια, ο Bromham συνέχισε να χειρίζεται την lead κιθάρα, αλλά αυτή τη φορά πέρασε και στα κύρια φωνητικά. Είμαι σαφώς η μειοψηφία, αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όταν άκουσα αυτό το LP, σίγουρα εντυπωσιάστηκα. Για πολλούς, θεωρείται ευρέως ως μία από τις πιο αδύναμες κυκλοφορίες τους, για τους μακροχρόνιους οπαδούς τους, τα πιο ήπια “Precious Love” και “Smile”, πιθανότατα θα προκάλεσαν σοκ. Προσωπικά, δυσκολεύομαι να επικρίνω ένα group, που προσπαθεί να έχει εμπορικό αντίκτυπο. Λοιπόν, μετά από πέντε χρόνια και πέντε studio albums, τι ήταν τόσο λάθος για τους οπαδούς σε αυτή την κυκλοφορία;… δηλαδή, ότι έχει κάποιες δυνατότητες αναπαραγωγής τραγουδιών προς το ραδιόφωνο, εξάλλου, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν κάποιο είδος ξεπουλήματος. Τα τραγουδια “For The People”, “Down, Down, Down” και “Everyday Of My Life”, είχαν όλα μια πιο κατοχυρωμένη Rock βάση. Ακόμη καλύτερο ήταν το πιο έμψυχο “The End”, ομολογουμένως ίσως και να υπήρξαν κάποια λαθάκια εδώ, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι ένα κακό album. Υπάρχουν ακόμη βαριά ενορχηστρωμένα τραγούδια, αλλά και κάποια που πηγαίνουν κατευθείαν για το ραδιοφωνικό FM παιχνίδι, αν και υπάρχουν ακόμη πολλά κομμάτια από τις προηγούμενες ρίζες του σκληρού Rock, να κρέμονται στις άκρες. Το “Stand Up And Be Counted”, είναι μια συλλογή καλών και groovy μελωδιών, μ’ έναν κάπως πιο μουντό τρόπο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Σκεφτείτε άντρες με καμπάνα παντελόνια και μεγάλα αυτοκίνητα σε μια ατέλειωτη εθνική οδό, βάλτε την μουσική των Stray κι αφήστε να καπνίσει το αυτοκίνητο σας. Ένα album όπου είναι περιπετειώδες, αλλά και κάθε τραγούδι είναι πιασάρικο και μελωδικό, όλα τα τραγούδια είναι καλά ερμηνευμένα, αλλά οι στίχοι δύσκολα καταπίνονται, από τους μη μυημένους στη ζωή του δρόμου. Το ομότιτλο τραγούδι “Stand Up And Be Counted”, είναι ένας όμορφος ύμνος και είναι τόσο κοντά στο να είναι εντελώς εξαιρετικό, αλλά δεν υπάρχουν πολλά μεταξύ του, που θα το προσπεράσουν, είναι όμως απίστευτα αισιόδοξο, για τον δίσκο, αλλά και με το συγκρότημα.
(March-1976)
SIDE I: “Feel Like I've Been Here Before”, “Houdini”, “Wait Another Day”, “Fire And Glass”, “Everybodys Song”.
SIDE II: “Take It Easy”, “Give A Little Bit”, “Didn't We Love”, “Gonna Have A Party”, “Percy The Pimp”.
GROUP: Derek Bromham – Vocals/ Guitar, Pete Dyer – Vocals/ Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Αυτό ήταν το πρώτο album του group, που άκουσα σχετικά αργά, περίπου στα 1990, το να βρω τότε και τα υπόλοιπα album του συγκροτήματος ήταν πολύ δύσκολο, αλλά με την πάροδο του χρόνου, σιγά-σιγά, τα βρήκα όλα… Η μεγαλύτερη πρόκληση με το έβδομο studio album των Stray μέσα σε έξι χρόνια, αρκετά εντυπωσιακό επίτευγμα για κάθε συγκρότημα, είναι η φωτογραφία του εξωφύλλου. Ωστόσο, δεν μπορείτε να κρίνετε έναν δίσκο μόνον από το εξώφυλλο, το “Houdini”, είδε το συγκρότημα να λειτουργεί με την ίδια σύνθεση προσωπικού με το “Stand Up And Be Counted”, του 1975. Ο τραγουδιστής και πρωταρχικός κιθαρίστας Del Bromham, συνέχισε να υπηρετεί ως δημιουργικός frontman του συγκροτήματος, υπεύθυνος για την γραφή και των δέκα τραγουδιών. Αν σας ενδιαφέρει αυτό το album, ξέρεις τι να περιμένεις, οι Stray μπορεί να μην ακούγονταν τόσο φρέσκοι όσο πριν από δύο χρόνια, με εξαίρεση την μπαλάντα “Everybody's Song”, βρήκα τον δίσκο αρκετά ομοιόμορφο. Απολαυστικό, στην πραγματικότητα, με παράδειγμα ας πούμε το απίστευτο “Feel Like I've Been Here Before”, το “Fire And Ice” και το ομότιτλο song, “Houdini”. Μπορεί τα τραγούδια να μην είναι και τόσο σκληρά, όσο οι πρώτες δύο κυκλοφορίες, αλλά αν και αυτοί οι τύποι μπορεί να μην ήταν το πιο δημιουργικό συγκρότημα του σκληρού Rock, πάντα έβρισκα τις δουλειές τους διασκεδαστικές και ελκυστικές, σε αντίθεση με πολλούς συγχρόνους τους. Γιατί δεν φοβούνταν να ηχογραφήσουν τραγούδια με κάποιο εμπορικό πλεονέκτημα όπως τα… “Take It Easy” και “Gonna Have A Party”, επίσης, κάτι που πρέπει να λάβετε υπόψη, τούτο το album, είναι μια από τις πιο εύκολες εκδόσεις των Stray, για εντοπισμό και εξακολουθεί να είναι ακόμη προσιτή. Στη δεκαετία του 1970, δεν είχαν χάσει καθόλου από την δυναμική τους, οι κιθάρες είναι καλές όποτε είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, εκεί είναι ακόμη και η σκληρή ατμόσφαιρα από τον Βoogie ήχο. Αλλά και τα αργά τραγούδια είναι ιδιαίτερα καλά και υπάρχουν όμως και αρκετές σκληρές μουσικές αναλαμπές για αυτό που ήταν το συγκρότημα, μόλις πριν από επτά χρόνια. Τα περισσότερα από τα τραγούδια είναι βασικά Βoogie Rock, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με ωραίες ακμές, ξεκινήστε ας πούμε με το ομώνυμο τραγούδι “Houdini”, μετά με το “Fire And Glass” και μετά με το “Give A Little Bit”. Ο απολαυστικός δίσκος “Houdini”, είναι τόσο καλός όσο και τα προηγούμενα μεγάλα δισκογραφικά τους έργα, είναι ακόμη μέσα στις τάξεις του σκληρού Rock, φυσικά να μην ξεχνάμε και την super καλή δουλειά της κιθάρας, το υλικό είναι τόσο καλό όσο και στο παρελθόν. Αλλά δυστυχώς, η μούσα τους φαίνεται να τους εγκατέλειψε μετά από αυτή την κυκλοφορία…
(December-1976)
SIDE I: “Buying Time”, “Knocking At Your Door”, “You Went Away”, “I Wanna Be Free”, “Mister Wind”.
SIDE II: “Live Wire”, “Take A Life”, “Lonely Road”, “Lady”, “One Night In Texas”.
GROUP: Derek Bromham – Vocals/ Guitar, Pete Dyer – Vocals/ Guitar, Gary Giles – Bass and Richard Cole – Drums.
Η νέα αυτή σύνθεση κυκλοφορεί ένα mainstream Hard Rock album, τυπικό της εποχής. Στην κατηγορία των ατελείωτων σκληρών Rock groups των 70's, οι “Αδέσποτοι”, έχουν κι αυτοί την θέση τους. Πρέπει να πούμε ότι έχουν πολλά περισσότερα να προσφέρουν από τους άλλους, αλλά και την επιμονή τους να κυκλοφορούν δίσκους. Πράγματι, αυτό το album, είναι το έβδομο που κυκλοφορεί από το group μέσα σε μόλις έξι χρόνια δισκογραφικής ύπαρξης, απλά τότε ήξεραν πώς να δουλεύουν και να βγάζουν δίσκους. Φυσικά, αυτό δεν επέτρεψε στο group να κερδίσει περισσότερη επιτυχία ή δημοσιότητα, ακόμη κι αν μουσικά χτυπούσε πραγματικά όλα… λίγο Hard Rock, λίγο από ρυθμούς disco, λίγο από pop και γενικά όμορφες μελωδίες. Αυτό είναι το τελευταίο album, που κάνει το συγκρότημα πριν διαλυθεί και εκτιμώ ιδιαίτερα σε αυτόν τον δίσκο, την άφθονη παραγωγή. Το συγκρότημα έχει έναν νέο κιθαρίστα, τον Pete Dyer και κατά καιρούς είναι και τραγουδιστής αλλά είναι επίσης, όμως είναι και ο κύριος ένοχος πίσω από την αλλαγή στο μουσικό στυλ, του group. Η μουσική αρχίζει να κυμαίνεται ευρέως προς το εμπορικό Glam/ Hard έως και το Pop/ Rock, με στοιχεία disco αλλά και funk. Ας πούμε το τραγούδι “Take A Life” θυμίζει γενικά πολύ τους Status Quo. Αυτό το album, αποδείχθηκε αρκετά μελωδικό και πρακτικά χωρίς περαστικές δυνατές συνθέσεις, η κύρια έμφαση δίνεται στη δουλειά του ρυθμικού τμήματος του group (μπάσο και drums), καθώς και στην κιθάρα που δουλεύει μαζί τους, από κοινού και όχι ως lead. Αλλά και τα τραγούδια… “Mister Wind”, “Live Wire” και “One Night In Texas”, είναι πολύ άνετα και εξακολουθώ ακόμη να τα αγαπώ. Ο ήχος της κιθάρας σε πολλά είναι πολύ σταθερός, είναι ελκυστικό να παράγεις τον ήχο του βρετανικού σκληρού Rock. Το 1977 δεν ήταν απλώς η χρονιά της διάλυσης των Stray, αλλά η αρχή του τέλους μιας νοοτροπίας που εμείς λέμε γνήσιο Hard Rock. Κι όμως αυτό το κλασικό Hard Rock, άρχισε να σβήνει σιγά-σιγά από το 1978 και μετά, στην κυριολεξία δεν θα ήταν πότε ξανά, αδέσμευτο, αδέσποτο και ασυγκράτητο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου