TED NUGENT

FREE FOR ALL

1976

(Epic)

 

SIDE I: “Free-For-All”, “Dog Eat Dog”, “Writing On The Wall”, “Turn It Up”.

SIDE II: “Together”, “Street Rats”, “Hammerdown”, “Light My Way”, “I Love You So I Told You A Lie”.

 

GROUP: Ted Nugent – Vocals/ Guitar, Derek St. Holmes – Vocals / Guitar, Rob Grange – Bass, Cliff Davies – Drums and Steve McRay – Keyboards.

Produced by Tom Werman and Lew Futterman.

 

Ο Βασιλιάς της έντασης και της βιαιότητας, ο Ted Nugent έδωσε αν μη τι άλλο τσαμπουκά στο Hard Rock, στην δεκαετία του ’70. Ο εκκεντρικός αυτός κιθαρίστας, showman και ελαφοκυνηγός, γεννήθηκε στο Detroit (Michigan), όταν το ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου 1948, πλήρες όνομα Theodore Anthony "Ted" Nugent. Από το 1964 έως το 1981 έπαιζε με μια ηλεκτροακουστική Gibson, η οποία είναι κατάλληλη μόνο για Jazz αφού παίζεται μόνο σε χαμηλή ένταση. Αν δυναμώσεις την ένταση σ’ αυτήν την κιθάρα, θα χαθείς σ’ έναν ωκεανό ανάδρασης και αντήχησης. Επειδή το σώμα αυτής της κιθάρας είναι κούφιο, κάνει τόσο εύκολα feedback που σε δυνατή ένταση είναι εντελώς ανεξέλεγκτη και κατά συνέπεια άχρηστη. Ο Ted  όμως, κυρίες και κύριοι, καταφέρνει να τη χειρίζεται και μάλιστα τέλεια, κάτι που όποιος παίζει κιθάρα και γνωρίζει, καταλαβαίνει ότι είναι ακατόρθωτο. Και εδώ δεν μιλάμε για δυνατή ένταση, μιλάμε για εξωφρενικά επίπεδα έντασης και δύναμης ήχου. Δυνατός, εγωκεντρικός, πονηρός, άγριο θηρίο αλλά και ανθρώπινη ύπαρξη, συχνά εγκαταλείπει τη σκηνή για να χαθεί μέσα στα δάση και να κυνηγήσει. Δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, τους Amboy Dukes, ενώ ήταν ακόμα στο σχολείο. Ηχογράφησε τον πρώτο του solo δίσκο, με τίτλο “Ted Nugent” στα ’75 και οι πωλήσεις ανέβαιναν ραγδαία καθώς, έκανε εκτεταμένες περιοδείες στην Αμερική. Ποιος είδε τον θεό και δεν το φοβήθηκε;… Motor City Madman ή αγριάνθρωπου του Detroit ή απλά Ted Nugent. Ο Ted οδήγησε με τη δυναμική του, το δυνατό ομώνυμο solo LP του, αλλά με την κυκλοφορία του “Free For All”, έφτασε σε άλλα επίπεδα. Το ’76 περιλάμβανε επίσης, πληθώρα σκληρών Rock albums της Hard Rock μουσικής, τα οποία περιλάμβαναν μεταξύ άλλων τους Aerosmith, τους Led Zeppelin, τους Rainbow, τους KISS, τους Thin Lizzy. Παρά τον σκληρό ανταγωνισμό, ο Motor City Madman αντεπιτέθηκε με το εξαγριωμένο, δεύτερο προσωπικό του album, (μετά τους Amboy Dukes). Το “Free For All”, είναι πράγματι το πλέον ξεχωριστό album του Ted, τόσο από πλευράς ήχου, όσο και από πλευράς συνθέσεων. Ένα άλλο ατού αυτού του δίσκου, είναι η παρουσία του Meat Loaf, που κυριολεκτικά στολίζει με την φωνή του, τα τραγούδια “Hammerdown”, “Together” και “Dog Eat Dog”, που είναι τα καλύτερα του δίσκου. Στο “Hammerdown”, ο θείος Ted μας δίνει μια γεύση από το “Scream Dream” που κυκλοφόρησε πολλά χρόνια αργότερα και αποδεικνύει ότι εκτός από Southern, ψυχεδελικό και γενικά Αμερικανικό Hard Rock, κατέχει τέλεια και το Βρετανικό ύφος του Heavy Metal. Βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων του Ted, φανερώνουν μια νοοτροπία ενός σκληροτράχηλου Rocker που είναι γεννημένος για τα έφορα λιβάδια, για την περιπέτεια και για το κυνήγι, που άλλωστε είναι και οι μεγαλύτερες αδυναμίες του Nugent, μετά την κιθάρα του, (μακάρι, δηλαδή, να αγαπούσε τη φύση όσο και την κιθάρα του). Όπως και να έχει το πράγμα, ο Ted είναι ένας γνησιότατος και super αυθόρμητος μουσικός (και δυστυχώς, για τα άγρια ζώα, καλός κυνηγός). Όλη του η πορεία από τα δέκα του χρόνια με τους Royal High Boys, αργότερα με τους Lords και τους ανεπανάληπτους Amboy Dukes μέχρι σήμερα, αποδεικνύει ακριβώς «του λόγου το αληθές». Θα μπορούσα να σας πω ότι το “Free For All”, είναι απλά και μόνο ένα album του Ted Nugent, χωρίς επεξηγηματικά σχόλια. Όμως η συνεργασία με τον Meat Loaf και η πρώτη ενατένιση νέων δρόμων, κάνουν τον δίσκο να αξίζει. Το “Together”, ας πούμε, είναι μια εξεταστική κατάσταση και όχι μόνον ένα καλό τραγούδι. Το album αυτό δεν θεωρείται σπάνιο και θα μπορούσατε να το πάρετε αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Το slogan του εκείνο τον καιρό, ήταν το περίφημο “If It’s too loud, you’re too old” (μετάφραση «Αν το βρίσκεις πολύ δυνατό, είσαι πολύ γέρος»), όπως όμως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο ίδιος φορούσε ωτοασπίδες στις συναυλίες του. Στα παλιά καλά 70’s, έβγαινες από τις συναυλίες του και τα αυτιά σου αιμορραγούσαν. Αν ήσουν τυχερός μπορεί να πάθαινες διάσειση, δυστυχώς εκείνα τα χρόνια πέρασαν, ακόμα και αυτός ο βάρβαρος Βασιλιάς του υπερβολικού θορύβου, ησύχασε κάπως. Έχει τα κότσια να παίζει κιθάρα μ’ έναν απίθανο τρόπο, όσο καλά, γρήγορα και μελωδικά μπορεί να θέλει κάποιος κιθαρίστας. Ο Nugent ως κιθαρίστας έχει ενδιαφέρον, είναι πολύ γνωστός, αλλά ποιος έχει ακούσει πραγματικά την μουσική του… υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της φήμης του και του είδους της μουσικής που έπαιζε. Δεν είναι έξυπνο ή εξαιρετικά περίπλοκο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά πολλά από τα πράγματα εδώ στο “Free For All”, δεν είναι πραγματικά τόσο Rock ‘N’ Roll, ούτε Boogie ή Blues ή κάτι τέτοιο, πολλά του riff μοιάζουν πραγματικά περισσότερο με Judas Priest ή με πρώιμους Motorhead, από ότι θα περίμενε κανείς. Το στυλ της κιθάρας του είναι μοναδικό, όχι και τόσο με την έννοια ότι είναι μάστορας της μελωδίας ή του πιο τεχνικού παιξίματος, αλλά περισσότερο με την έννοια ότι είναι πραγματικά πολύ καλός στο να τα αποφεύγει όλα αυτά και είναι εντυπωσιακός στην κιθαριστική επίδειξη. Η guest παρουσία του Meat Loaf είναι μια αμφιλεγόμενη λεπτομέρεια από πολλούς, είναι πολύ κακός για αυτό το έργο ή πολύ καλός για αυτό; Δύσκολο να πω, λειτουργεί αρκετά καλά όμως. Το βαρύ “Writing On The Wall”, είναι το αποκορύφωμα εδώ, μαζί με το “Hammerdown” είναι τα μεγαλύτερα highlights του album. Δεν είναι ένα δισκογραφικό έργο ιδιοφυΐας, αλλά είναι πραγματικά πολύ βαρύ για το 1976 και διαθέτει μερικά από τα καλύτερα κιθαριστικά παραδείγματα εδώ, του στυλ του Nugent. Το LP είναι γεμάτο από σφιχτά, συμπαγή Hard Rock πετραδια και γεμάτο από τις βαριές κιθάρες του, που γρυλίζουν με μανία. Μόνο η έλλειψη ενός επικού τραγουδιού, του επιπέδου του “Stranglehold” κρατά αυτό το album λίγο πιο κάτω από την κορυφή του ντεμπούτου album του, “Ted Nugent” (1975). Ο Ted οδήγησε τη δυναμική του δυνατού ομώνυμου solo LP του και με την κυκλοφορία του “Free-For-All”. Το 1976 περιλάμβανε πληθώρα από Hard Rock δίσκους, από τους Aerosmith, τους Led Zeppeling, τους Rainbow, τους KISS, παρά τον σκληρό ανταγωνισμό, ο Motor City Madman αντεπιτέθηκε με το εξαγριωμένο δεύτερο solo δίσκο του. Χωρίς να ενδώσει ποτέ, ο πάντα ανθεκτικός Nugent κράτησε τη θέση του, στο υπερβολικό σκληρό Rock 'N' Roll, της δεκαετίας του 1970. Στην πορεία των χρονών ο Ted, παρουσίασε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων, ανάμεσα τους και το “Cat Scratch Fever”, όμως σιγά-σιγά οι πωλήσεις άρχισαν, να πέφτουν κάπου προς το τέλος τις δεκαετίας του 1980. Το 1990 ο Ted επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο, δημιουργώντας ένα νέο, επιτυχημένο συγκρότημα με τον ταιριαστό όνομα Damn Yankees και με την συμμετοχή βετεράνων (όπως ο ίδιος) μουσικών. Κάποια άλλη φορά σας υπόσχομαι να παρουσιάσω το “Journey To The Center Of The Mind” των Amboy Dukes, μόνο και μόνο για να αναφερθεί το τι έπαιζε κι έλεγε το 1968 ο Ted, τον καιρό που όλοι μιλούσαν για ειρήνη και αγάπη (χωρίς να θέλω να πάω κόντρα στις έννοιες αυτές). Όσο για το “Free For All”, όσοι από εσάς θεωρείτε μούχλα το γνήσιο Hard Rock, καλύτερα να ξοδέψετε το χαρτζιλίκι σας, σε ηλίθια και βλακώδες groups τύπου Death ή Black Metal.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ TED NUGENT
SOLO
Ted Nugent [1975]
Free-For-All [1976]
Cat Scratch Fever [1977]
Weekend Warriors [1978]
Double Live Gonzo [1978]
State Of Shock [1979]
Scream Dream [1980]
Intensities In 10 Cities [1981]
Great Gonzo! Best [1981]
Nugent [1982]
Penetrator [1984]
Little Miss Dangerous [1986]
If You Can’t Lick ’Em… Lick ’Em [1988]
Out Of Control, Best [1993]
Spirit Of The Wild [1995]
Over The Top, Best [1996]
Live At Hammersmith ’79 [1997]
Super Hits [1998]
Full Bluntal Nugity [2001]
Noble Savage, Best [2001]
Craveman [2002]
The Ultimate Ted Nugent, Best [2002]
Take Two, Best [2002]
20 Hits [2003]
Take No Prisoners, Best [2003]
Decades Of Destruction, Best [2004]
Greatest Collection [2004]
Extended Versions [2005]
Motor City Madness, Best [2006]
Love Grenede [2007]
Sweden Rock [2008] 

Motor City Mayhem [2009]

Live At The Ritz, NY [2011]

Ultralive Ballisticrock [2013]

Shutup & Jam! [2014]

The Music Made Me Do It [2018]

Detroit Muscle [2022]

 

TRIVIA

Ο Ted Nugent έχει καταφέρει να έχει αρκετές επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια, όπως… δέκα πέντε πλατινένια albums, δέκα χρυσά, αλλά και εννέα Top.40 δίσκους, δέκα επτά Top.100 singles, πέντε Top.40 singles κι ένα Ν.1 single με τους Damn Yankees.