BON

SCOTT

Ο ROCK ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ…

Ronald Belford "Bon" Scott

(9-Ιουλίου-1946 ~ 19-Φεβρουάριου-1980) 

Ο Bon Scott ήταν ένας από τους τελευταίους Rock ποιητές του δρόμου, έγραφε ποίηση και την έντυνε με μουσική. Απλά ήταν βίαιη ποίηση με βίαιη Hard Rock μουσική. Ο ίδιος έλεγε «δύο πράγματα υπάρχουν στη ζωή, whiskey και γυναίκες», να ‘στε σίγουροι ότι τα απήλαυσε και τα δύο στο maximum. Aν ονειρεύστε γρήγορα ανοιχτά αυτοκίνητα, αλκοόλ μεχρί τελικής πτώσης και γυναίκες να χροροπηδούν στα σατανικά κιθαριστικά riffs των αδελφών Young, τότε ακούστε τους AC/DC της εποχής Scott.

Ο Ronald Belford Scott γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1946 στο Kirriemuir, Scotland (UK). Το 1952 η οικογένεια του Bon Scott μεταφέρθηκε-μετανάστευσε στην Australia, η αποστροφή του Bon από τα μαθήματα τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει το σχολείο στην ηλικία των 15 ετών.

Πρώτες του μουσικές προσπάθειες του Bon ήταν τόσο στα φωνητικά όσο και τα τύμπανα, ήταν με το ερασιτεχνικό σχήμα των Spectors. Η πρώτη του όμως πραγματική δουλειά στο χώρο της μουσικής ήταν σε μια μπάντα που ονομαζόταν Valentines, μαζί τους έκανε μια σχετική μικρή τοπική επιτυχία με ένα single. Μετά την διάλυση των Valentines ο Bon μπήκε σε ένα νέο συγκρότημα στους Fraternity, χωρίς καμιά ιδιαίτερη μεγάλη επιτυχία αν και έκανε και δύο δίσκους μαζί τους. 

Ο Bon το 1974, δούλευε στην προκυμαία του λιμανιού στο Adelaide στη νότια Αυστραλία, όπου φόρτωνε και ξεφόρτωνε φορτηγά. Ο Bon ήταν μικροκαμωμένος, αλλά αρκετά επιβλητικός τύπος, είχε στιβαρή κορμοστασιά και τα πολλά tattoo συμπλήρωναν την άγρια εικόνα του.

Ήθελε το Rock ‘N’ Roll να μπει στη ζωή του και αυτό του έδωσε την ευκαιρία που έψαχνε, όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία για περιστασιακή εργασία, όταν του προσφέρθηκε να γίνει οδηγός στο λεωφορείο για το νέο συγκρότημα των AC/DC. Αλλά, ο Bon έτρεφε φιλοδοξίες για το συγκρότημα, έτσι έπεισε τους αδελφούς Young ότι η μπάντα χρειάζεται έναν καλύτερο frontman και ο ίδιος πρότεινε τον εαυτό του ως τον ιδανικό αντικαταστάτη. Έτσι όταν ο τραγουδιστής Dave Evans απέτυχε να μετατρέψει τις παραστάσεις της μπάντας σε επιτυχία, ο Bon άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, αυτό έγινε πράξη στις 24 Οκτωβρίου του 1974.

Με τον Bon Scott ως επικεφαλής frontman οι AC/DC, γίνονταν όλο και πιο δημοφιλής και κάθε χρόνος που περνούσε γίνονταν και καλύτεροι, μέχρι την τελική επίτευξη, την παγκόσμια επιτυχία και δόξα με εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων. Ο Bon άνοιξε τα φτερά του και οδήγησε τους AC/DC στην κορυφή με την χαρακτηριστική ευλογιμένη τσιρισχτή αλλά βαθιά φωνή του, το ιδιαίτερο μέταλλο που την διέκρινε και την απόλυτη boogie χροιά του. Μαζί με τους απίστευτα συναισθηματικούς και ρεαλιστικούς στίχους που έγραφε, δεν υπάρχει άλλος που να έγραψε καλύτερους στίχους για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών.
Ο Bon ήταν ο τύπος του βιαίου μάγκα, με τα μπράτσα γεμάτα tattoo και με έντονα αρρενωπό αντρικό παρουσιαστικό, διέθετε, εκτός από μια έμφυτη τάση να προκαλεί με το σεξουαλισμό του το κοινό (και πιο ειδικά, τους γυναικείους εκπρόσωπους του). Ο Bon διέθετε επίσης, μια σκληρή, παντελονάτη φωνή, ικανή να φέρει το κάθε τραγούδι, στο αποκορύφωμα έντασης και τραχύτητας που θα μπορούσε ποτέ να αγγίξει κανείς. Μια γεννήτρια ενέργειας και σκηνικής έξαρσης, ο Bon δικαιολογεί απόλυτα τη συνήθεια του να ξεφεύγει από τα όρια της ερμηνευτικής «ευπρέπειας», όταν είναι στο studio δεν κάνει κάτι άλλο από το επαναλαμβάνει τον «ζωντανό» του εαυτό. Έναν εαυτό πέρα για πέρα ειλικρινή στον οργασμικό του ντελίριο και αληθινό στην «ξεσαστρημένη» σεξουαλικά προκλητική σκηνική του εικόνα. Γνήσιος τύπος Σκωτσέζου μάγκα, περνούσε στη σκηνή την πιο έντονη πλευρά της έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις ζωή του. Μια από τις πλευρές αυτές, η αδυναμία του για το αλκοόλ, (όχι δεν ήταν αρρωστημένα αλκοολικός, απλώς ήταν Σκωτσέζος), που τον σκότωσε.  

Η δημοτικότητα των AC/DC αυξήθηκε καθ' όλη τη δεκαετία του 1970, αρχικά στην Αυστραλία και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Η θρυλική θέση που είχε το συγκρότημα στα 70’s, οφείλεται στην παρουσία του Bon ως τραγουδιστής, σε πολύ  μεγάλο βαθμό. Δεν ήταν εγωκεντρικός, ήταν πολύ χαρούμενος με την επιτυχία του στο συγκρότημα, έβαζε όμως πάντα την μπάντα πάνω από τον εαυτό του, η επιτυχία ήταν κοινή. Χαμογελαστός στα live, ανέβαζε τον Angus στους όμως του και του έλεγε: «έλα Ang, θέλουν να σε δουν, έλα να σ’ ανεβάσω».

Ο Bon μαζί με τους AC/DC παραβίασαν την εκλεπτυσμένη εικόνα του τότε Rock, ο Bon απλά έγινε ένας ήρωας. Ήταν το πιο συναρπαστικό και ροκάδικο εξαγώγιμο προϊόν που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της μακρινής αυτής χώρας. Παρουσίαζαν έναν απλό, αλλά εξαιρετικά ευδιάκριτο και αναγνωρίσιμο ωμό ήχο. Αυτός ο ήχος βασίζεται σ’ έναν πολύ σκληρό και στακάτο ρυθμό, καθώς και στην επιβλητική, χαρισματική φωνή του Bon. Με την ακατέργαστη, αυθόρμητη και αυθεντική σκηνική παρουσία τους σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κέρδισαν αρκετά μεγάλο αριθμό οπαδών παγκοσμίως

Ο Bon έγινε super-star σχεδόν από το πουθενά, ατελείωτος γλεντζές, ατελείωτο γρέτζο στη φωνή, επικών διαστάσεων σκηνική παρουσία. Απόφοιτος μουσικών σπουδών σε bars, clubs και αλλά παρόμοια επιμορφωτικά ιδρύματα, ο άνθρωπος αυτός βίωνε όσο κανένας άλλος, κάθε βράδυ ένα αυθεντικό Rock ‘N’ Roll party και το έδειχνε με κάθε δυνατό τρόπο. ‘Ηταν ο μεγαλύτερος αληταράς στην ιστορία του σκληρού Rock, ήταν ο άνθρωπος που έζησε και βίωσε πραγματικά την πεμπτουσία και το νόημα του Hard Rock. Σημάδεψε την εποχή του, το Hard Rock, το Metal και τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που ταυτίστηκαν μαζί του. Χιλιάδες ή εκατομμύρια κόσμου τον αγάπησαν, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον έχουν κάνει tattoo στα χέρια τους.

Το 1977, όμως ο Bon είχε κάνει μια ομολογουμένως δραματική ανακοίνωση στο υπόλοιπο σχήμα, είχε πάει σε μια τσιγγάνα στη Μελβούρνη, που διάβαζε και τα χαρτιά Ταρώ και του είχε πει ότι μέχρι το 1980 θα έχει πεθάνει…

Για κάποιον που κάποτε έλεγε εύθυμα ότι ζει για τις γυναίκες, το ποτό και τη δόξα, αυτός ήταν ένας άδοξος και μοναχικός τρόπος να φύγει από την ζωή, μέσα σ’ ένα παρκαρισμένο αμάξι σ’ ένα δρόμο του νότιου Λονδίνου, μέσα στην παγώνια του δρόμου, στις 19 Φεβρουαρίου του 1980. Για τον κόσμο της μουσικής ήταν ένα αληθινό και πραγματικό σοκ, έκανε τον κόσμο να τον αγαπήσει όσο λίγους και δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος (πιστεύω), που να ασχολείται με την Rock μουσική (γενικότερα) και να μην λυπήθηκε από τον θάνατο του. Τελικά η βρετανική πρωτεύουσα τους πήρε έναν από τους πιο σημαντικούς συντελεστές της επίπονης αναγνώρισης τους, τον Bon. Μετά από μια απ’ τις συνηθισμένες για την αντοχή του βραδιές αλκοολικής παρεκτροπής βρίσκετε νεκρός, σε κάποιον δρόμο του Λονδίνου, μόνος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπινε, πότε όμως αυτή του η τάση για υπερκατανάλωση οινοπνεύματος, δεν τον είχε αφήσει σε κωματώδη κατάσταση. Ο Bon ήταν μόνος του όταν ο θάνατος του χτύπησε την πόρτα, μετά από τόσα χρόνια στους δρόμους, μια αλυσίδα γεγονότων τον οδήγησε και πάλι στο δρόμο, αλλά και στον θάνατο του. Οξεία δηλητηρίαση από το αλκοόλ, αυτό έγραφε η επίσημη νεκροψία που έγινε στις 22-2-1980, επίσης έγραφε, ο νέος αυτός άνδρας καθόρισε μόνος του τη μοίρα του, πέθανε από δηλητηρίαση, έχοντας καταναλώσει πολύ μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Το σώμα του δεν άντεξε, είτε ήταν υποθερμία, αναρρόφηση, κύρωση του ήπατος, καρδιακή ανεπάρκεια, δηλητηρίαση, ή και όλα αυτά μαζί, το γεγονός ήταν ότι ο Bon δεν έζησε για να ξυπνήσει το επόμενο πρωί.

Έζησε κι έφυγε έτσι όπως εκείνος διάλεξε, ίσως να ήταν καλό που έφυγε την ώρα που βρισκόταν κυριολεκτικά στην κορυφή. Η ψυχή του έγινε κτήμα του καθενός από εμάς που τον ακούμε μέσα από τα τραγούδια του, έτσι πέρασε στην αιωνιότητα, αυτό τουλάχιστον παρηγορεί αυτούς που έμειναν πίσω, για να τον θυμούνται για πάντα. Ίσως αν δεν έπινε τόσο πολύ να μην είχε αυτή την κατάληξη, αλλά ο Bon όμως, πάντα έκανε αυτό που ήθελε και κανένας δεν θα του έλεγε τι να κάνει. Ο Bon με τον τρόπο ζωής του έκανε πράξη το ρητό «ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος» και ο τραγικός τρόπος που πέθανε το επιβεβαιώνει. Τουλάχιστον πρόλαβε να ζήσει όπως ήθελε. Έζησε σε μικρό χρονικό διάστημα, αυτά που εμείς οι κοινοί θνητοί, θέλουμε 2 ή 3 ζωές για να τα ζήσουμε.

Η τέφρα του ενταφιάστηκε τέλος Φεβρουαρίου στην πόλη Fremantle,  ενώ η κηδεία του ήταν καθαρά σε στενό οικογενειακό κύκλο. Μόνο τα μέλη των AC/DC ήταν παρών και επίσης άνθρωποι από την εταιρεία τους την Albert Production, από την υπόλοιπη μουσική βιομηχανία δεν ήταν κανείς.

Στα επόμενα χρόνια, έγινε συνήθειας μια περίεργη τελετή, με πολλούς νέους από όλο τον κόσμο να ξενυχτούν στον τάφο του. Οπαδοί του έρχονται από κάθε μεριά του πλανήτη για να πιούν μια μπύρα με τον Bon. Είναι ο πιο επισκέψιμος τάφος στην Αυστραλία και το Εθνικό Συμβούλιο της χώρας τον έχει ανακηρύξει σε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Πάντα θα μας λείπει, με αυτό το μανιασμένο βλέμμα του, ένα μπουκάλι whiskey στο χέρι και μερικές βρώμικες κραυγές, μας έδειχνε πάντα τον δρόμο για την λεωφόρο προς την κόλαση. Η εποποιία του ημίγυμνου Bon που τα λέει όλα έξω από τα δόντια και οι στίχοι του σκανδαλίζουν μάνες και παιδιά. Σίγουρα ανήκει αναμφίβολα μια για πάντα στο πάνθεον των ηρώων του Hard Rock και του Heavy Metal. Μετά τον πρόωρο και άδικο χαμό του, οι AC/DC δεν ήταν ποτέ πια οι ίδιοι σαν συγκρότημα ξανά.

Σήμερα, μετά τον τελείως ανόητο θάνατο του, μπορεί κανείς να πει ότι, αυτή ακριβώς η ισχυρή, η βαθιά αντρίκια, η έντονα χαρακτηριστική, αλλά και αποτελεσματική στο ρόλο της φωνή, ήταν το βασικό χαρακτηριστικό των AC/DC, ο «ήχος» που τους ξεχώριζε, δηλαδή.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ BON SCOTT

FRATERNITY

Livestock [1971]

Flaming Galah [1972]

AC/DC

High Voltage [1975] (Australia only)

T.N.T. [1975] (Australia only)

High Voltage [1976] (International version)

Dirty Deeds Done Dirt Cheap [1976]

Let There Be Rock [1977]  
Live From The Atlantic Studios [1978]

Powerage [1978]

If You Want Blood, You’ve Got It [1978]

Highway To Hell [1979]

’74 Jailbreak [1984]

Bonfire [1997]

TRIVIA:

AC/DC lane, λέγετε ένας δρόμος στην κεντρική περιοχή της Μελβούρνης, μετονομάστηκε έτσι την 1η Οκτωβρίου του 2004, ως ένα αφιέρωμα φόρο-τιμής στους AC/DC.

Ένα μπρούτζινο άγαλμα του Scott, βρίσκετε στο λιμάνι του Fremantle στη Δυτική Αυστραλία από τις 24 Φεβρουαρίου του 2008, το άγαλμα παρουσιάζει τον Bon στην κορυφή ενός ενισχυτή Marshall.

Η τελευταία φορά που θα τραγούδησε μαζί με τους AC/DC ήταν στις 7 Φεβρουαρίου του 1980 σε μια τηλεοπτική εμφάνιση στην Ισπανική τηλεόραση, όπου ερμήνευσαν 3 τραγούδια. Ενώ η τελευταία του ηχογράφηση ήταν στις 13 Φεβρουαρίου, όταν πήγε στην Γαλλία, όπου ηχογραφούσαν στο studio τον νέο τους δίσκο οι Trust τον “Repression”, το τραγούδι αυτό ήταν το  “Ride On” όπου έμελε να είναι και το κύκνειο άσμα του.