GROUNDHOGS

Thank Christ For The Bomb

1970

(Liberty)

SIDE I: “Strange Town”, “Darkness Is No Friend”, “Soldier”, “Thank Christ For The Bomb”.

SIDE II: “Ship On The Ocean”, “Garden”, “Status People”, “Rich Man Poor Man”, “Eccentric Man”.

GROUNDHOGS: Tony McPhee - Vocals/ Guitars, Pete Cruickshank - Bass and Ken Pustelink - Drums.
Produced by Tony "T.S." McPhee.

 

Φίλοι μου, Groundhog σημαίνει λαϊκιστή γουρούνι της λάσπης, οπότε καταλαβένετε μιλάμε για ένα σχήμα βρώμικο όσο η λάσπη.

Οι Groundhogs είναι άλλο ένα Blues/ Hard Rock συγκρότημα από τη σπουδαία Βρετανική σχολή, που ποτέ δεν γνώρισαν τη μεγάλη επιτυχία, αλλά κατόρθωσαν να αντέξουν στο χρόνο, κυκλοφορώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα καλούς δίσκους και έχοντας εξίσου τακτικές ανακατατάξεις στη σύνθεση, κάτω από διάφορες δισκογραφικές εταιρείες.

Αυτό το σχήμα είναι ο ορισμός ενός είδους που θα μπορούσε να ονομαστεί Underground Heavy Blues Rock. Είναι βαρύ, είναι σκληρό, είναι απάνθρωπο, είναι κλωτσιά στο στομάχι αυτό το συγκρότημα. Το βρώμικο Hard Rock των Groundhogs δεν είναι για όλα τα αυτιά, πρέπει να έχεις ακούσει πολλά σκληρά, αλήτικα, βρώμικα συγκροτήματα (όπως… Tank, Motοrhead, Black Oak Arkansas, Dumpy’s Rusty Nuts), για να σου αρέσουν αυτοί οι τύποι. Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο συγκρότημα που παίζει με καλές προθέσεις πέντε-έξι πραγματάκια, αλλά για ένα χύμα group που παίζει με έναν απλό τρόπο, βρώμικο Hard Rock, με βραχνά βρώμικα φωνητικά. Πειραματίστηκαν περισσότερο από τους συγχρόνους τους, βασίζοντας τον ήχο τους στα Blues των αρχών της δεκαετίας του ’60. Αυτό που βεβαία ξεχωρίζει ήταν το μοναδικό παίξιμο στην κιθάρα από τον Tony McPhee, κατά την αποψή μου το καθαρό Hard Rock πρέπει να είναι κατ' ανάγκη βρώμικο και οι Groundhogs τιμούν το όνομα τους και το Hard Rock.

Υπάρχουν από το 1962 σαν όνομα, με πυρήνα τον κιθαρίστα-τραγουδιστή Tony McPhee, από την περιοχή New Cross, London, (UK). Οι Groundhogs έγιναν σκληρότεροι και πιο πολιτικοποιημένοι μετά το “Blues Obituary”, που κυκλοφόρησε το 1968. Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο συγκρότημα που παίζει με καλές προσπάθειες πέντε πραγματάκια, αλλά για έναν πραγματικό συρφετό ιδεών και τεχνοτροπιών, που περάνε από το φίλτρο της λάσπης για να δοθούν τελικά με τον φαινομενικά απλό τρόπο που αποτελεί το μουσικό στυλ του σχήματος. Βασικές επιρροές, το Blues και μια μορφή πειραματικής ψυχεδέλειας, το συγκρότημα πειραματίζεται με εξωφρενικές φόρμες και κάθε δίσκος που ακολουθεί γίνεται όλο και πιο παράλογος, αλλά και μεγαλειώδες.

Το “Thank Christ For The Bomb” είναι μεταβατικό και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κλασσικό Hard Rock, όμως η σπουδαιότητα του Tony McPhee στη σύνθεση και την ερμηνεία θα φανεί σε album σαν τα “Split”, “Hogwash” και “Crosscut Saw”.

Όσον αφορά τα μηνύματα του δίσκου, νομίζω πως το “Thank Christ For The Bomb”, παραμένει μέχρι σήμερα η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους. Μέσα από το δίσκο αυτό ξεχωρίζουν το κομμάτι “Soldier” και το επικό “Thank Christ For The Bomb” μια σύνθεση που υψώνεται και υψώνεται, έως ότου… έως ότου ξεσπάσει ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα με τη βοήθεια των ενισχυτών και του εξοπλισμού στο studio (κάντε μια σύγκριση με το “Thank God For The Bomb” του Ozzy Osbourne, από το δίσκο “The Ultimate Sin” του 1986). 
Στο “Thank Christ For The Bomb” οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από το έξυπνο συνδυασμό των πλέον παράξενων ακόρντων στο βαρύ μονότονο beat, τα acid εκκωφαντικά κιθαριστικά solo  και ασφαλώς τα βράχνα φωνητικά.

Στο επόμενο album “Split”, ο παραγωγός Martin Birch πέρασε όλα τα όργανα μέσα από ένα ξεχωριστό μηχάνημα εφέ, ενώ το 1976 ο Tony McPhee, στο δίσκο “Crosscut Saw”, ακούγεται σα να παίζει τις χορδές της κιθάρας του με ένα ηλεκτρικό πριόνι. Οι Groundhogs υπήρξαν πάντοτε ένα χαρακτηριστικό δείγμα του καθαριστικού ήχου, που θύμιζε πότε-πότε ηλεκτρικό πριόνι, ενώ το ίδιο παράξενη ήταν και η δομή στις συνθέσεις τους. Πράγμα που ίσως υπήρξε η κύρια αιτία για την απουσία εμπορικής επιτυχίας. Είναι πιθανό ο Tony McPhee να είναι απλά ένας ξεροκέφαλος, αλλά συγχρόνως είναι σίγουρα ένας πολύ ξεχωριστός μουσικός, που γνωρίζει καλά τα δυνατά του σημεία. Σε όλη την δισκογραφική πορεία των Groundhogs, ακόμα και στα πιο πειραματικά album τους, η Blues σκληρή Rock βάση όχι μόνο δεν λείπει, αλλά τονίζεται στα κατάλληλα σημεία, ο συνδετικός κρίκος του ταλέντου του Tony McPhee, φαίνετε καθαρά ανάμεσα στο Blues και στο πειραματικό Acid Rock. Οι Groundhogs ξέρουν να εναλλάσουν την αλληγορία με τον εν ψυχρώ χλευασμό, με έναν θαρραλέο αποϊκό τρόπο που άλλους ενθουσιάζει και άλλους εξοργίζει, υπάχουν μερικά συγκροτήματα που τα δέχεται ή δεν τα δέχεται η καρδία σου με το πρώτο. Συγκροτήματα που έχουν την μουσική έκφραση και γενικά κάθε εξωτερίκευση σαν πηγή ζωής. Εν ολίγης, οφείλουμε σεβασμό στα εκ φύσεως μουσικά ταλέντα χωρίς αυτό να προϋποθέτει αναγκαστικά προσπάθεια για εξήγηση ή μίμηση. 

ΔισκογραφΙα GROUNDHOGS

Scratchin’ The Surface (1968)

Blues Obituary (1969)

Thank Christ For The Bomb (1970)

Split (1971)

Who Will Save the World? The Mighty Groundhogs (1972)

Hogwash (1972)

Solid (1974)

Crosscut Saw (1976)

Black Diamond (1976)

Hoggin' The Stage, Live (1984)

Razor's Edge (1985)

Back Against Τhe Wall (1987)

Extremely Live (1988)

Hogs On The Road, Live (1988)

Groundhog Night... Groundhog Live (1993)

Who Said Cherry Red (1996)

Live Αt Leeds ‘71 (1998)

Hogs Ιn Wolf's Clothing (1998)

The Muddy Waters Songbook (1999)

UK Tour '76 (1999)

Live At The Astoria (2001)

Live Αt Τhe New York Club, Switzerland 1991 (2007)
Dirty Mother (2007)