ΗΑRD ROCK - HEAVY METAL & SOUTHERN ROCK

ΗΑRD ROCK - HEAVY METAL & SOUTHERN ROCK
Πρέπει να ξέρετε ότι τα πραγματικά γνήσια καλά συγκροτήματα δεν ήταν λίγα, φαίνονται όμως λίγα μπροστά στις λεγεώνες των άχρηστων, καταστροφικών για την μουσική συγκροτημάτων. Υπήρχαν και θα υπάρχουν συγκροτήματα που φτιάχνουν προσωπικότητες αλλά και άλλα που τις χαλάνε, σκοπός μου θα είναι η θύμηση και η αναφορά φυσικά μόνο των πρώτων. Πάντως, θα ήθελα από εσάς να μην εκτιμήσετε την όποια δική μου προσφορά εδώ, αλλά μόνον την τεράστια προσφορά των συγκροτημάτων που παρουσιάζονται σε τούτο εδώ το blog. Μην ψάχνετε για συγκροτηματάκια της σειράς που ιδρώνουν, ή αγκομαχούν για να ακουστούν, μην ψάχνετε για τυποποιημένα μουσικά σχήματα. Δυστυχώς βγαίνουν-υπάρχουν πάρα πολλά σχήματα, που δεν λένε μουσικά, απολύτως τίποτα και τ' ανεχόμαστε μόνο και μόνο επειδή απλά υπάρχουν… Να λατρεύετε κ' να αγαπάτε το βαρύ σκληρό ήχο των 70’s και των 80’s, το τέλειο στο HΑRD ROCK, το απολύτως γνήσιο στο HEAVY METAL και τον ανόθευτο κλασικό ήχο στο SOUTHERΝ ROCK...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008




RITCHIE BLACKMORE


THE MAN IN BLACK

Ο παγκόσμια γνωστός σαν “The Man Ιn Black” θρυλικός κιθαρίστας, ήταν ιδρυτικό μέλος των Deep Purple και των Rainbow, ενώ τώρα είναι ενεργός μεσά από το συγκρότημα των Blackmore's Night
Συγκαταλέγεται επίσης στους καλύτερους και πιο εκπληκτικούς κιθαρίστες της Rock μουσικής γενικά. Δεν υπάρχει περίπτωση ν' αφήσεις απ' έξω τον Ritchie Blackmore, όταν η κουβέντα πάει στους μεγάλους κιθαρίστες.
Άλλος ένας βετεράνος πιονιέρος, είναι ο άνθρωπος που πολλοί τον θεωρούν τον μεγαλύτερο-σπουδαιότερο κιθαρίστα από όλους. Ο Ritchie είναι γνωστός σε όλες τις γενιές του Hard Rock-Heavy Metal, σαν ο θαυματουργός σολίστας των Deep Purple και των Rainbow. Είναι ο άνθρωπος του οποίου τα riffs και τα σύνθετα solos έδειξαν σπουδαία τεχνική επιδεξιότητα και μουσική γνώση.  
Αμφιλεγόμενη μα και εικονική μορφή του Hard και Heavy ήχου, του βγάζουν το (μαύρο) καπέλο ακόμη κι όσοι δεν γουστάρουν το Heavy Metal. Noμίζω πως, περισσότερα απ' όλα στον Blackmore, μας αρέσει η αλαζονεία του... σε φτάνει να πεις ότι είναι ίσως ο ένας και μοναδικός κιθαρίστας της γενιάς του, που τα δεξιοτεχνικά solos του έχουν την άνεση να χαράζουν επικά μονοπάτια. Ακριβώς, γιατί εξίσου εύκολα μπορεί να συντονιστεί σε απίστευτα τρίγωνα ενέργειας του rhythm section, είτε πρόκειται για τους Dio/ Powell, είτε για τους Gillan/ Lord.  
Ένας εκπληκτικά σπουδαίος μουσικός αλλά και ιδιόρρυθμος πάνω απ’ όλα νους, ένας από τους πιο καινοτόμους κιθαρίστες στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Εμπιστοσύνη στον εαυτό του; Διέθετε άπλετη. Όμως, όσο κι αν έκανε κιθαριστικό show, ήξερε να το σταματάει εκεί που πρέπει και να το θεμελιώνει πάνω σε συνθέσεις, και όχι σε ασκήσεις για κιθαρωδούς - όπως οι ακολουθητές του.
Ένας ευρηματικός εκρηκτικός συνθέτης, με riff και solo που έγραψαν με κεφαλαία γράμματα, ιστορία στο Hard Rock και στο Heavy Metal. Ο Ritchie Blackmore εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να διακρίνεται σε διαφορές ψηφοφορίες, φιγουράροντας πάντοτε σε υψηλές θέσεις σε λίστες με τους κορυφαίους Heavy Μetal κιθαρίστες όλων των εποχών.

Το κιθαριστικό στυλ του Ritchie μοιάζει περισσότερο με μια γροθιά στο πρόσωπο. Δεν κάνει τίποτα επιτηδευμένο, αλλά είναι πάντα ισχυρό, έντονο και επιθετικό. Τα riffs του είναι τερατώδη και καθολικά, είναι ένας μέγας ευέλικτος κιθαρίστας, όσο λίγοι. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, έχει μια φήμη ότι είναι εξαιρετικά απρόβλεπτος και αυτό μεταφράστηκε στα πώς μας έδωσε τα solo του. Συγκρίνοντας τον με άλλους guitar hero, ο Blackmore είναι σκληρός και πολύ βαρύς, αλλά πάντα καθαρός στον ήχο του. Είναι πολύ άνετος στο να παίζει κάθε είδος που μπορεί να φανταστεί κανείς και πραγματικά κανείς άλλος κιθαρίστας δεν μπορεί να ακούγεται σαν τον Blackmore. Πολλοί το προσπάθησαν, αλλά όλοι τους απέτυχαν. Ο ήχος του είναι αυτός, που ποτέ δεν θα πρέπει να συγκριθεί με άλλων κιθαριστών, απλά αυτό είναι αδύνατο.
Στις 14 Απριλίου του 1945, στο Weston-super-Mare του Somerset στην περιοχή South West (UK), γεννήθηκε ο θρυλικός Ritchie Blackmore ως (Richard Hugh Blackmore). Η οικογένεια μετακόμισε στο Heston, του Middlesex όταν ο Ritchie ήταν σε ηλικία 2 ετών. Στα 11 του χρόνια, ο πατέρας του δώρισε την πρώτη του κιθάρα, υπό τον όρο να μάθει να παίζει κάνοντας μαθήματα κλασικής κιθάρας, για ένα χρόνο. Γιος ενός θρησκευόμενου πάτερα, ο Ritchie μεγάλωσε ακούγοντας Bach, Beethoven και άλλους Γερμανούς κλασσικούς σύνθετες. Ξεκίνησε κάνοντας μαθήματα με τον “Big” Jim Sullivan (ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους session κιθαριστές) και προσπαθώντας να μιμηθεί τον Hank Marvin. Ο Jim Sullivan του έδωσε μερικά μαθήματα, που τον βοήθησαν ν’ αρχίσει. Η κλασική μουσική του παιδεία όμως τον βοήθησε πολύ, γιατί τον έμαθε να χρησιμοποιεί σωστά τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού. Παράτησε όμως πολύ γρήγορα το ωδείο, προτιμώντας να συνεχίσει μόνος του και σε ηλικία 15 χρονών παράτησε το σχολείο, όπου δεν ένιωθε ποτέ άνετα.


Αρχικά ο Ritchie προορίζονταν να γίνει ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, όπως ο αδελφός του. Η γιαγιά του όμως, Edith, έπαιζε πιάνο κι αυτό άσκησε μεγάλη επίδραση στα παιδικά χρόνια του Ritchie. Η δεύτερη σημαντική επίδραση ήταν το 1957, που είδε σε μια συναυλία τον Tommy Steele, εκείνη την εποχή ο Tommy πλασαριζόταν σαν η απάντηση της Βρετανίας στον Gene Vincent και στον Eddie Cochran, ο Ritchie εντυπωσιάστηκε.
Όταν έγινε 16 ετών ο Ritchie, έπιασε δουλειά στο αεροδρόμιο Heathrow της βρετανικής πρωτεύουσας, σαν μηχανικός ασυρμάτων στην εταιρεία Cunard Eagle. Η δουλειά αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία που έκανε πριν γίνει επαγγελματίας μουσικός. Σύντομα έφτασε στο Αμβούργο, Γερμανία, (στην τρυφερή ηλικία των 19), όπου άρχισε ν’ αποκτά τεραστία φήμη σαν κιθαρίστας αλλά και σαν ιδιόρρυθμος, μυστήριος τύπος. 


 
Το 1960 δημιουργεί το συγκρότημα Dominators, αργότερα προσχώρησε στους Satellites και πιο μετά στους Jaywalkers. Στις αρχές του 1962 εντάχθηκε στους Screaming Lord Sutch's Savages και στο τέλος της ίδιας χρονιάς στους The Outlaws, στους τελευταίους παρέμεινε για δύο χρόνια, ηχογραφώντας έξι singles. Τον Μάιο του 1964 προσχώρησε στους Heinz & The Wild Boys, όπου έπαιξε κιθάρα σε δύο maxi-singles και σε δώδεκα singles, κι όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο. Το 1965 επέστρεψε στους Screaming Lord Sutch, για να ηχογραφήσει άλλο ένα single. Στα τέλη του 1965 δημιούργησε τους Three Musketeers, μετά προσχώρησε στους Crusaders, το 1966 ταξίδεψε στην Ιταλία με τους The Trip για να επιστρέψει στη Γερμανία και να ενταχθεί στους Roman Empire.  Στο διάστημα αυτό έπαιζε με μία κόκκινη Gibson ES355.
Στα τέλη του 1967 δημιούργησε το συγκρότημα Mandrake Root αλλά δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον μετέπειτα manager των Deep Purple, να επιστρέψει στην Αγγλία και να ενταχθεί στο νέο συγκρότημα που αυτός θα δημιουργούσε. Αρχικά, το συγκρότημα ονομάστηκε Roundabout, ενώ λίγο αργότερα άλλαξαν το όνομα τους σε Deep Purple (κατά πολλούς το καλύτερο group των 70’s).
Τον Απρίλιο του 1975, ο Ritchie έδωσε την τελευταία του συναυλία με τους Deep Purple, από τους οποίους αποχώρησε λόγω της αυξανόμενης απογοήτευσης του από τα Jazz/ Funk στοιχεία της επιδράσεις που άρχισαν να γλιστράνε στη μουσική τους, που είχαν υιοθετηθεί αντί του σκληρού ήχου του συγκροτήματος.
Μετά την αποχώρηση του από τους Purple, παρακολούθησε μαθήματα τσέλο, αρχικά σχεδίαζε να ηχογραφήσει ένα solo album, άλλα τελικά δημιούργησε το δικό του συγκρότημα, με την ονομασία Rainbow. Μετά τους λαμπρούς Rainbow, οι οποίοι έφτασαν στο φυσικό τους θάνατο δίνοντας τη θέση τους ξανά στους Deep Purple και τούμπαλιν. Τον Απρίλιο του 1984 αποφάσισε να ενώσει ξανά τις δυνάμεις του με την κλασική σύνθεση των Deep Purple, Παρ' όλα αυτά ο Ritchie ήταν δυσαρεστημένος από τη συνεργασία του με τον Ian Gillan και αποχώρησε από τους Deep Purple στα μέσα της περιοδείας για την προώθηση του τελευταίου δίσκου τους, τον Νοέμβριο του 1993.
Το 1994 ξαναδημιούργησε τους Rainbow, με νέα σύνθεση, όπου ηχογράφησαν ένα studio album και μετά την περιοδεία για την προώθηση του, αποφάσισε να διαλύσει το συγκρότημα για να ξεκινήσει το νέο του project με τη σύζυγο του Candice Night, τους Blackmore's Night.


Το κιθαριστικό στυλ του Ritchie Blackmore είναι μοναδικό μέχρι σήμερα, αν και πολλοί προσπάθησαν να τον μιμηθούν (βλ. Yngwie Malmsteen), χωρίς όμως να τα καταφέρουν.

Παίζει ολοκάθαρα, με την κιθάρα «καρφί» στον ενισχυτή και είναι το ίδιο αποτελεσματικός σε εκρηκτικά ξεσπάσματα με χείμαρρους από νότες, όσο και σε αργά Blues σχήματα με πολλή διατήρηση. Όσον αφορά το στυλ παιξίματος του, στα solo του συνήθιζε να συνδυάζει αρκετές Βlues κλίμακες, όπως και πολλές ιδέες από την Ευρωπαϊκή κλασσική μουσική, που τόσο αγαπά. 
Ίσως η μεγαλύτερη του ικανότητα να είναι το ότι κατορθώνει να παράγει πρωτότυπα, ευρηματικά riffs, χωρίς να πέφτει σε επαναλήψεις και τετριμμένα Heavy Metal κλισέ, όπως άλλοι κιθαρίστες
Τώρα τον έχει χτυπήσει ο γεροντο-έρωτας και δεν παίζει πια Hard Rock (Blackmore’s Night), τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή… Ας πάρει ξανά την ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια του και τι στο κόσμο.


Ο μεγαλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών, ever!!! Εμπιστοσύνη στον εαυτό του διαθέτη άπλετη. Απλά σκεφτείτε ποια group δημιούργησε, πόσοι τραγουδιστές τρώνε (μέχρι σήμερα) ψωμί με τις συνθέσεις του και ποιους μουσικούς και κιθαρίστες έχει επηρεάσει. Το δυσάρεστο είναι ότι μία ολόκληρη γενιά θα μεγαλώσει χωρίς να γνωρίζει τις ικανότητες του Blackmore, ενώ πολύ φοβάμαι ότι η υστεροφημία του κινδυνεύει σε αντίθεση με άλλους μεγάλους κιθαρίστες του είδους (π.χ. Jimmy Page). 

Όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί, δεν θα ξεχασούμε ποτέ την πρώτη φορά που τον ακούσαμε να παίζει κιθάρα, σε τραγούδια όπως τα... "Gates Of Babylon", "Smoke On The Water", "Temple Of The King", χιλιοπαιγμένα... αλλά τραγούδια σήμα κατατεθέν της κιθαριστικής του τέχνης.
Παίζει πάντα με μια λευκή κιθάρα Fender Stratocaster.
Ο Ritchie Blackmore έχει μεταξύ άλλων τιμηθεί από τα εξής περιοδικά… “Guitar World” μέσα στους 100 Greatest Metal Guitarists, στη θέση Νο.16, ενώ από το “Rolling Stone” μέσα στους 100 Greatest Guitarists Οf All Time, στη θέση Νο.55.
Τέλος ο Ritchie Blackmore, θα είναι ο πάντα μαυροντυμένος κιθαριστικός διάβολος και θα είναι επίσης για πάντα, ο πιο απολαυστικός Hard Rock κιθαρίστας του κόσμου.




Ας δούμε τώρα με χρονολογική σειρά, τα 25+1 καλύτερα τραγούδια του Blackmore (προσωπική γνώμη), όπου περιέχουν και τα ομορφότερα κιθαριστικά του solo, από όλη την καριέρα του... 
1.   “Wring That Neck” – Deep Purple “The Book Οf Taliesyn” (1969)
2.   “Speed King” – Deep Purple “In Rock” (1970)
3.   “Child In Time” – Deep Purple “In Rock” (1970) 
4.   “No No No” – Deep Purple “Fireball” (1971) 
5.   “Smoke On The Water” – Deep Purple “Machine Head” (1972) 
6.   “Highway Star” (live) – Deep Purple “Made In Japan” (1972) 
7.   “Lazy” (live) – Deep Purple “Made In Japan” (1972) 
8.   “Burn” – Deep Purple “Burn” (1974) 
9.   “You Can’t Do It Right” – Deep Purple “Stormbringer” (1974) 
10. “Stargazer” – Rainbow “Rising” (1976) 
11. “Man On The Silver Mountain” – Rainbow “Rainbow” (1975) 
12. “Mistreated” (live) – Rainbow “Live In Munich 1977” (2006)
13. “Kill The King” – Rainbow “Long Live Rock ’N’ Roll” (1978)
14. “Gates Of Babylon” – Rainbow “Long Live Rock ’N’ Roll” (1978) 
15. “Eyes Of The World” – Rainbow “Down To Earth” (1979)  
16. “Spotlight Kid” – Rainbow “Difficult To Cure” (1981)  
17. “Death Alley Driver” – Rainbow “Straight Between The Eyes” (1982)
18. “Street Of Dreams” – Rainbow “Bent Out Of Shape” (1983) 
19. “A Gypsy’s Kiss” – Deep Purple “Perfect Strangers” (1984)
20. “Knocking At Your Back Door” – Deep Purple “Perfect Strangers” (1984)
21. “Difficult To Cure” (live) – Rainbow “Finyl Vinyl” (1986)
22. “Weiss Heim” – Rainbow “Finyl Vinyl” (1986) 
23. “Ariel” – Rainbow “Stranger In Us All” (1995) 
24. “Black Masquerade” – Rainbow “Stranger In Us All” (1995) 
25. “Minstrel Hall” – Blackmore’s Night “Shadow Of The Moon” (1997)
+1. "Carry On... Jon" - Blackmore's Night "Dancer And The Moon" (2013)

  
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ RITCHIE BLACKMORE
 
DEEP PURPLE
Shapes Of Deep Purple [1968]
The Book Of Taliesyn [1968]
Deep Purple [1969]
Concerto For Group And Orchestra [1969]
In Rock [1970]
Fireball [1971]
Made In Japan [1972]
Machine Head [1972]
Who Do We Think We Are [1973]
Burn [1974]
Stormbringer [1975]
In Concert [1980]
Perfect Strangers [1984]
The House Of Blue Light [1987]
Slaves And Masters [1990]
The Battle Rages On [1993]
RAINBOW

Rainbow [1975]
Rising [1976]
On Stage [1977]
Long Live Rock ‘N’ Roll [1978]
Down To Earth [1979]
Difficult To Cure [1982]
Straight Between The Eyes [1982]
Bent Out Of Shape [1983]
Finyl Vinyl [1986]
Strangers In Us All [1995] 


BLACKMORE’S NIGHT
Shadow Of The Moon [1997]
Under The Violet Moon [1999]
Fires At Midnight [2001]
Past Times With Good Company [2002]
Ghost Of A Rose [2003]
The Village Lanterne [2006]
Winter Carols [2006]
SOLO
Rock Profile, Vol.1 [1989]
Rock Profile, Vol.2 [1991]


Δεν υπάρχουν σχόλια: