PRIMEVIL

SMOKIN’ BATS AT CAMPTON’S

1974

(700 West)

 

SIDE I: “Leavin'”, “Progress”, “Fantasies”, “Pretty Woman”.

SIDE II: “Tell Me If You Can”, “Hey, Lover”, “High Steppin' Stomper”, “Your Blues”.

 

PRIMEVIL: Dave Campton – Vocals, Larry Lucas – Guitar, Jay Wilfong – Guitar, Mark Sipe – Bass and Mel Cupp – Drums.

Produced by Prievil.

 

Οι Primevil από την πόλη Indianapolis των ΗΠΑ, κυκλοφορούν ένα καλό σκληρό Rock βινύλιο εκεί στις αρχές των 70’s, με κάποιες Progressive μουσικές τάσεις. Το “Smockin’ Bats At Campton's” ήταν το ένα και μοναδικό album που κυκλοφόρησε το σχήμα στα 1974, ένα αρκετά ξεχασμένο βινύλιο στις μέρες μας και επίσης ένα πολύ σπάνιο και πολύτιμο απόκτημα για τους συλλέκτες του 70’s Hard Rock. Το συγκρότημα μας προσφέρει ένα υψηλής ποιότητας Hard Psychedelic και Heavy Rock ήχο, με ξεκάθαρες επιρροές από Blues Rock, η κιθάρα είναι εντυπωσιακή σε όλο το δίσκο και όλα τα τραγούδια ακούγονται εξίσου πολύ καλά. Είναι ένα ξεχασμένο, δυστυχώς LP από την μεγάλη μάζα του 70’s Hard Rock κοινού, αλλά σίγουρα αξίζει της προσοχής, από όσους απολαμβάνουν αυτό το είδος της παλιάς σκληρής μουσικής από τη μουντή δεκαετία του ’70. Ένα τέτοιο σκληρό παράδειγμα ήταν και οι Primevil, με στέρεα Hard Rock μουσική με απελευθερωμένες κιθάρες σε ευθεία οδό προς τα Proto-Stoner και τα Proto-Metal σύνορα. Το υλικό του “Smockin’ Bats At Campton's” είναι καλό, αλλά η υψηλής ποιότητας εξαιρετική σκληρή κιθάρα, που σε συνδυασμό με τα καλά τραγούδια, είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά, αξίζει κάποια στιγμή να το ακούσετε. Αν και είναι δύσκολο να βρεθεί πια σε βινύλιο, ίσως να βρείτε όμως την επανέκδοση του και πάλι σε βινύλιο, αν όμως ψάξετε καλά και ιδιαιτέρως σχολαστικά. Στην πραγματικότητα, το “Smockin’ Bats At Campton's” ακούγετε θα έλεγα όπως το πρώτο album των Rush, μπορείτε να ακούσετε κάποια θέματα που θυμίζουν το “Caress Of Steel” στο εξάλεπτο instrumental “Fantasies”. Πολύ μεγάλη δουλειά γίνετε επίσης και από τις δύο κιθάρες, χαρακτηριστικό της σκληρής Rock μουσικής της εποχής, από τους δεξιοτέχνες Larry Lucas και Jay Wilfong, που ταιριάζουν πολύ ωραία με το γενικό μουσικό κλίμα του δίσκου. Για να μην αναφέρουμε τα δυνατά φωνητικά και τα drums, από τα καλύτερα και με στυλ, που έχουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την ακρόαση του LP. Το “Smockin’ Bats At Campton's”, ήταν το μοναδικό album που κυκλοφόρησαν οι Heavy σκληροπυρηνικοί Primevil, ένα σπάνιο και πολύτιμο βινύλιο για τους συλλέκτες. Μάλιστα, το πρώτο τραγούδι “Leavin’” έχει το ίδιο είδος σκληρής Blues Rock μουσικής (με έξυπνα διαλείμματα), όπως το πρώτο album των Rush, μπορείτε να ακούσετε και λίγο “Caress Of Steel”, στο 6λεπτο ορχηστρικό “Fantasies”. Πολλή εξαιρετική κιθαριστική δουλειά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, ένα σήμα κατατεθέν της Hard Rock σκηνής, από την Μεσοδυτική Αμερική, για την οποία αυτό το album ταιριάζει τόσο άνετα. Για να μην αναφέρουμε τα σκληρά φωνητικά και τον άγριο drummer. Ένα από τα καλύτερα albums στο στυλ του, η κατάλληλη ατμόσφαιρα ακρόασης, είναι αυτό το vintage βινύλιο από την δεκαετία του 1970. Δυστυχώς, το “Smokin' Bats At Campton's” ήταν το μόνο album που κυκλοφόρησε αυτό το Heavy Psych/ Blues Rock συγκρότημα. Είναι ένας αρκετά ξεχασμένος δίσκος στις μέρες μας και επίσης ένα αρκετά σπάνιο και πολύτιμο συλλεκτικό αντικείμενο. Το συγκρότημα προσφέρει υψηλής ποιότητας ψυχεδελικό Heavy Rock με καθαρές Blues επιρροές, αυτά τα Blues στοιχεία ακούγονται καλύτερα στο “Your Blues” που κλείνει το album. Η κιθάρα είναι εντυπωσιακή σε όλο τον δίσκο κι όλα αυτά τα τραγούδια κάνουν τη δουλειά τους πολύ καλά. Το προσωπικό μου αγαπημένο θα μπορούσε να είναι το “Fantasies”, αλλά όπως είπα όλα τα τραγούδια εδώ είναι στιβαρά και πολύ ευχάριστα.  Με επικεφαλής τους δύο βιρτουόζους κιθαρίστες, Jay Wilfong και Larry Lucas, η χημεία τους μπορεί να ακουστεί στο “Hey, Lover”. Τα περισσότερα τραγούδια είναι καλά, αλλά υπάρχουν και μερικά που ξεχωρίζουν, τα… “Leavin'”, “Progress” και ιδιαίτερα το “High Steppin' Stomper”, όπου θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως κλασικά τραγούδια του 70’s Hard Rock, αν κάποιος γνώριζε ή έδινε μια ευκαιρία στους Primevil. Αλλά για όσους από εσάς συνειδητοποιούν ότι η άγνωστη μουσική μπορεί να είναι η καλύτερη μουσική, αυτό είναι ένα album για εσάς. Άκουσα αυτό το μεγάλο album, για πρώτη φορά στα 2013 κι αμέσως το πήρα στην επανέκδοση του σε βινύλιο.

Τελικά, το “Smokin Bats At Compton's” αποδείχθηκε ένα πολύ ωραίο άκουσμα, αυτή η ηχογράφηση είναι γεμάτη με Ηard Rock guitar riffs από τους Larry Lucas και Jay Wilfong και έναν μανιακό drummer τον Mel Cupp. Αυτή η ηχογράφηση είναι εξαιρετική και πρόκειται για ένα απολύτως φανταστικό Heavy Rock LP από τη μεγαλύτερη δεκαετία για το Hard Rock (1970). Κοιτάζοντας το εξώφυλλο, θα περίμενε κανείς μια φθηνή, underground, ερασιτεχνική ηχογράφηση, αλλά στην πραγματικότητα, έχουμε εξαιρετική ποιότητα ήχου, ενεργητικό Hard Rock με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά με βαριά riffs και ηλεκτρισμένα solo χαρακτηριστικά του Hard Rock είδους, ένα συμπαγές rhythm section κι έναν αλαζονικό τραγουδιστή που συμπληρώνει τέλεια τη δύναμη του συγκροτήματος. Το album έχει θα έλεγα, μια βαρύτητα που ακούγεται σαν τους Black Sabbath, που οδηγείται από τους δύο κιθαρίστες, η καλή χημεία τους μπορεί να ακουστεί στο “Hey, Lover”. Τα περισσότερα τραγούδια του LP είναι καλά, όπως τα… “Leavin’”, “Progress” και ιδιαίτερα το “High Steppin Stomper” όπου μπορεί να θεωρηθεί ως ένα κλασικό σκληρό Rock άσμα. Αλλά για όσους από εσάς συνειδητοποιούν ότι η σκοτεινή μουσική μπορεί να είναι η καλύτερη μουσική, τότε αυτό είναι ένα album για εσάς. Αυτό το βινύλιο είναι ένα απολύτως φανταστικό βαρύ Rock, αλλά ξεχασμένο ορόσημο, από τη μεγαλύτερη δεκαετία για τη σκληρή μουσική (1970). Η μουσική των Primevil έχει χαρακτηριστεί από διαφόρους γνώστες και ειδήμονες του χώρου ως Proto-Metal, πρώιμο Heavy Metal, δεν θα διαφωνήσω καθόλου, που αξίζει όμως την προσοχή σας. Στην μουσική τους, πάντως δεν υπάρχουν αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές, εκτός από το ότι είναι παλιό, βοηθάει που είναι σκοτεινό και έκπληκτα σκληρό για την εποχή του και το περιβάλλον του. Φυσικά, μια πρώιμη προσπάθεια προς το Doom Metal από τη δεκαετία του 1970, ω ναι, υπάρχει. Πάντως το πολύ μεταλλικό εξώφυλλο και το λογότυπο του group, βοηθών προς αυτή την μουσική κατεύθυνση, ο δίσκος χαρακτηρίζετε από τα καλά, φοβερά και βαριά κιθαριστικά riffs, που κοιτάζουν μπροστά και κλείνουν το ένα μάτι στο Metal και στο πρώιμο Stoner Rock. Οι δύο κιθαρίστες (Lucas – Wilfong), δημιουργούν riffs κάπου ανάμεσα στους Black Sabbath και στους Led Zeppelin κατά μήκος του δίσκου, είναι φονικά και ποτέ δεν κουράζουν τον ακροατή, τον μεταφέρουν σ’ ένα όμορφο ταξίδι μέσα από τη δεκαετία του 1970. Το “Smockin’ Bats At Campton's”, περιέχει τόνους ενέργειας, αλλά και τόνους κιθάρας.

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ PRIMEVIL

Smokin’ Bats At Capton’s [1974]

 

TRIVIA

Το έγκυρο Αγγλικό μουσικό περιοδικό “Classic Rock”, χαρακτήρισε το group ως… “The Lost Pioneers Of Heavy Metal”. Ο κιθαρίστας Jay Wilfong, μετά την διάλυση των Primevil, εμφανίστηκε με το συγκρότημα των Buccaneer (με το πειρατικό ψευδώνυμο William Bonney). Μάλιστα το instrumental κομμάτι “Fantasies” των Primevil, έγινε μια φανταστική μπαλάντα από τους Buccaneer.

 

 

TROUBLE

TROUBLE

February 1984

(Metal Blade)

 

SIDE I: “The Tempter”, “Assassin”, “Victim Of The Insane”, “Revelation (Life Or Death)”.

SIDE II: “Bastards Will Pay”, “The Fall Of Lucifer”, “Endtime”, “Psalm 9”.

TROUBLE: Eric Wagner – Vocals, Rick Wartell – Guitar, Bruce Franklin – Guitar, Sean McAllister – Bass and Jeff Olson – Drums.

Producer Bill Metoyer and Brian Slagel.

 

Οι Trouble είναι ένα Doom Metal συγκρότημα από το Chicago των ΗΠΑ. Ενεργοί ήδη από το 1979, αναφέρονται συχνά ως ένα πρωτοποριακό συγκρότημα στην Doom σκηνή, ακόμη και ως White Metal, σε αντίθεση με το ανερχόμενο κίνημα του Black Metal της δεκαετίας του 1980. Ένα συγκρότημα αναγνωρισμένο από κριτικούς και οπαδούς, τα δύο πρώτα album τους, το “Trouble” (ή “Psalm 9”), αλλά και το “The Skull”, αναφέρονται ως ορόσημα στο Doom. Το ντεμπούτο album του συγκροτήματος, είναι ένα από τα πρώτα και πιο σημαντικά albums του Doom Metal, όλων των εποχών. Αρχικά τούτο το LP πήρε το όνομα του από το συγκρότημα, αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε “Psalm 9”. Η ιστορία τους ξεκινά όπως είπαμε στα 1979, αρχικά από τους Rick Wartell, Bruce Franklin και Bruce Franklin. Τέλη του 1979 έρχεται ο μπασίστας Ian Brown και τον Ιούνιο του 1980 ο drummer, Jeff Olson. Τον Φεβρουάριο του 1983 κυκλοφορούν σε demo κασέτα ένα live τους, από κάποιο συνοικιακό θέατρο στο Chicago, το “Live 1983”, όπου τέθηκε σε κυκλοφορία στα δισκοπωλεία ως underground υλικό, από την Metal Child Enterprises. Η πώληση αυτής της κασέτας σταμάτησε με την κυκλοφορία του πρώτου τους επισήμου δίσκου, από την Metal Blade, (το “Live 1983”, θα επανεκδοθεί σε βινύλιο το 2011). Πριν βγει στην αγορά όμως, ο πρώτος studio δίσκος του group, ο Ian Brown αποχωρεί όχι μόνον από το συγκρότημα, αλλά και γενικά από την μουσική σκηνή, στη θέση του έρχεται ο Sean McAllister. Στις αρχές του 1984 ταξιδεύουν από το Chicago στο Los Angeles, όπου ηχογραφούν το πρώτο τους album, για την Metal Blade. Το συγκρότημα ακούγεται επηρεασμένο αρκετά από τους Black Sabbath και ήταν όπως είπα ένα από το πρώτα συγκρότημα του Doom. Ωστόσο, στιχουργικά το συγκρότημα δεν ήταν καθόλου σε σατανικό mood και δεν ήθελαν να γράψουν τέτοιου είδους στίχους. Η δισκογραφική τους εταιρεία αποφάσισε να προωθήσει το συγκρότημα ως ένα White Metal group, χωρίς καν να τους ρωτήσει. Στο ντεμπούτο album του, οι κουρδισμένες κιθάρες των Bruce Franklin και Rick Wartell ακούγονται υπέροχες και πραγματικά είναι βαριές κι ασήκωτες. Αλλά και ο τραγουδιστής Eric Wagner, είναι ίσως ένας από τους πιο υποτιμημένους Heavy Metal, τραγουδιστές όλων των εποχών. Έτσι λογικά το πρώτο τους δισκογραφικό πόνημα, δεν θεωρείτε απλά, αλλά σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα albums του Αμερικανικού 80’s Heavy Metal. Βέβαια η ομοιότητα τους με τους Sabbath, ειδικά σε αυτόν το δίσκο, είναι αισθητή κι αναμφισβήτητη, ποτέ όμως δε θα έλεγα ότι οι Trouble είναι μιμητές των Sabbath. Η προσωπικότητα τους στηρίζεται βασικά στο παίξιμο το πρώτου κιθαρίστα Bruce Franklin, που αναγνωρίζεται από χιλιόμετρα μακριά και φυσικά στα φωνητικά του Wagner. Πιστεύω ότι τραγούδια σαν τα… “The Fall Of Lucifer”, “Psalm 9”, “Revelation (Life Or Death)” και “The Tempter” βγαίνουν κάθε  «πολλά χρόνια» και είναι τα πλέον αντιπροσωπευτικά για το γνήσιο και σκληρό Heavy Metal. Οι στίχοι σ’ αυτό το album, καθώς και στα υπόλοιπα, δεν είναι παρά προσευχές… «The lord will be a refuge for the oppressed – a refuge in times of trouble», “Psalm 9”. Η πρώτη πρώιμη αυτή δουλειά τους και συγκεκριμένα, αυτό το βινύλιο αντιπροσωπεύει όπως πρέπει να είναι το γνήσιο αργόσυρτο Doom Metal, (αλλά δυστυχώς, συχνά από πολλά Doom groups, δεν είναι). Σκεφτείτε το, εδώ έχουμε ένα συγκρότημα που είναι πραγματικά πολύ διαφορετικό, όσον αφορά το ρυθμό, τις συνθέσεις και τη διάθεση και δεν φοβάται να σπάσει το καλούπι αυτού που συνήθως αναμένεται από ένα Doom group. Η μουσική τους σάρωσε σαν καυτός άνεμος το Metal κοινό, που χρόνια είχε να ακούσει σοβαρό, επιβλητικό και τίμιο US Heavy Metal. Είχαν ένα ακαταμάχητο και πολύ φανατισμένο κοινό, που τους στήριζε μέχρις εσχάτων. Οι Trouble ήταν αποφασισμένοι και κράτησαν σταθερό το μουσικό τους ύφος, συνεχίζοντας την πορεία και την παράδοση που χάραξαν οι Black Sabbath. Γιατί αυτοί οι τύποι από το Chicago, είχαν το προσόν τις ξεροκεφαλιάς και αρνούνταν επιδεικτικά να υποκύψουν στις νερόβραστες μουσικές φόρμες τις τότε 80’s εποχής. Από τα 90’s και μετά τα albums, αν και μολονότι ήταν μουσικά πιο σύγχρονα, σε σχέση με τα 80’s, ήταν κι αυτά καλά, αλλά βέβαια το πρώτο τους αριστούργημα ήταν κάπως δύσκολο να επαναληφθεί. Για το 1984, αυτός ήταν ένας απίστευτα σύγχρονος δίσκος, είναι καταδικασμένος στο Doom μέχρι το κόκαλο, αλλά διαθέτει μερικές για την εποχή, μοντέρνες πινελιές του Heavy Metal. Σε τελική ανάλυση, μερικά από τα riff του δίσκου, δεν ακούγονται παράταιρα, δεν υπάρχει τίποτα οπισθοδρομικό ή ανατρεπτικό, η μουσική τους είναι πραγματικά πολύ αιχμηρή για την εποχή.

Συγκροτήματα όπως οι Trouble και οι Candlemass, δεν λειτουργούσαν με μια καθιερωμένη Doom παράδοση, αλλά δημιουργούσαν τον δικό τους ήχο, που πραγματικά βγάζουν το Metal από την καταστροφή. Υπάρχουν αρκετά τύπου ψευτό-ψυχεδελικά Gothic Doοm groups, που μεταμφιέζονται σε Metal απλώς και μόνο επειδή τραγουδούν για μάγισσες και τον σατανά, υπάρχει πιθανώς μια ολόκληρη σειρά από τέτοια συγκροτήματα, που απλά φέρουν μόνο το γέλωτα όταν τα ακούς. Λοιπόν, όταν ακούς Doom, χρειάζεσαι και το μεταλλικό μέρος, το Doom δυστυχώς, στις μέρες μας συχνά τα groups παίζουν αργά και ελαχιστοποιούν τις Heavy Metal κλίσεις, είναι θλιβερό να ακούς ένα κατά τα άλλα «παραδοσιακό» Doom Metal album και να μην ακούς τίποτα που να θυμίζει μέρος της Doom κιθάρας. Είμαι κάπως μπερδεμένος, που δεν έχουν ακολουθήσει πολλά Doom συγκροτήματα τα βήματα των Trouble, πραγματικά παλεύω να σκεφτώ κάποια Doom groups, που να μου θυμίζει τη συνθετική προσέγγιση τους. Συχνά, σκέφτομαι ότι το Doom Metal, είναι ένα από τα αγαπημένα υποείδη του Metal, ωστόσο, μέχρι και σήμερα, δεν έχω ακούσει πολλούς δίσκους που να είναι τόσο βαρύς όσο αυτός, είναι σαν ένα τρένο-φάντασμα που να σε σφυροκοπάει στο δρόμο προς την Κόλαση, οι Trouble είναι απλώς μια ασταμάτητη δύναμη, σε αυτόν τον δίσκο. Αυτός ο ήχος της κιθάρας κι αυτά τα βροντερά drums, αλλά και ο Wagner, που μας δίνει σίγουρα μια από τις πιο επιβλητικές φωνητικές ερμηνείες που έχω ακούσει ποτέ. Το cover art του δίσκου, ανήκει στον Gary Docken.

TRIVIA

Η πρώτη ηχογράφηση των Trouble σε βινύλιο δεν ήταν το πρώτο τους LP… Αλλά το τραγούδι “The Last Judgment”, που είχε συμπεριληφθεί στην συλλογή “Metal Massacre, Vol.4”, στο τέλος του 1983. Επίσης, λίγο πριν την ολοκλήρωση του πρώτου τους album, είχαν κυκλοφορήσει το single “Assasin”, στο οποίο περιλαμβάνεται η διασκευή στο “Tales of Brave Ulysses”, των Cream. Eric Wagner (24-April-1959 ~ 23-August-2021).